Prawie jak Graham Masterton…
… a jak wiemy z pewnej reklamy, „prawie” robi ogromną różnicę. Wydawnictwo Replika postanowiło wydać kolejną antologię, jednak inną niż te z cyfrą w tytule. Tym razem mamy do czynienia tylko z polskimi autorami, którzy porwali się na napisanie opowiadań inspirowanych powieściami słynnego pisarza, autora ponad stu książek, Grahama Mastertona, w zbiorze „Dziedzictwo Manitou”. Niestety, przypomina to porywanie się z motyką na słońce.
Kto czytał wcześniejsze antologie Repliki, doskonale wie, kogo może się spodziewać. Czym się popisali młodzi autorzy? Opowiadanie „Teufelschawnx” Jacka Rostockiego jest tak słabe, że niew zasługuje nawet na miano parodii. Prawdopodobnie Rostocki chciał narobić sobie wstydu, oddając do publikacji coś na tak niskim poziomie. Następnie mamy przyjemność z „Godziną Wołu” Pawła Waśkiewicza. Jest to jedno z najdłuższych opowiadań, jakie tutaj znajdziemy i jedno z najlepszych, choć czytając o przygodach Romana w japońskiej, mrocznej wiosce możemy się czuć nieco znużeni. Krzysztof Maciejewski zaserwował nam Drapiącego Psy. Króciutkie, ze schematem jakby żywcem wziętym z horrorów Mastertona. Niestety, jest zbyt krótkie, by móc się w nim rozsmakować, a tym bardziej, by zbudować cokolwiek poza atmosferą szybkości. „Za kurtyną” Piotra Mirskiego już nieco mniej przypomina prozę sławnego autora. Ta opowieść o tancerce erotycznej, która trafia na bardzo dziwnego klienta jest jednym z lepszych na tle antologii, w przeciwieństwie do „Zakładników fikcji” autorstwa Kazimierza Krycza Jr. Dramat dwojga młodych ludzi może byłby ciekawszy, gdyby Krycz Jr bardziej je rozbudował, ale tak jak w przypadku innych opowiadań, akcja toczy się za szybko, poza tym brak w nim elementów zaskoczenia. Jacek Piekiełko stworzył opowiadanie o wiele obiecującym tytule „Czarny lęk pada”, jednak na obietnicach się skończyło. Rob Kayman zaprezentował „Tak blisko, nieważne jak daleko”, przyzwoite opowiadanie o mężczyźnie niemogącym zaznać długotrwałego szczęścia. „Pośpiech jest dobrym doradcą” to niezapadające w pamięć opowiadanie o tajemniczej kobiecie i zakochanym w niej mężczyźnie stworzone przez Michała Stanowskiego. Aleksandra Zielińska pisząc „Lidkę” była chyba bardziej zainspirowana Meyer niż Mastertonem, tworząc najsłabsze opowiadanie z całego swojego pisarskiego dorobku, natomiast Piotr Pocztarek bardzo dobrze oddał ducha Mastertona w „Zaułku”. Szkoda tylko, że takie króciutkie. „Maksimakus” to tym razem udana parodia „Manitou” napisana przez Krzsztofa T. Dąbrowskiego. Dawid Kain i jego „Opus Magnum” zdecydowanie się nie popisali, w przeciwieństwie do duetu Roberta Cichowlasa i Łukasza Radeckego. „Ofiary” są ciekawym, dość długim opowiadaniem, w którym rzeczywiście widać echa Mastertona. A na koniec… Sam mistrz z opowiadaniem „Obserwator”, wcześniej niepublikowanym w Polsce. Można odnieść wrażenie, że specjalnie dobrano tak przewidywalne opowiadanie, by Polacy wypadli przynajmniej w miarę dobrze.
Co łączy te opowiadania? Są bardzo krótkie, co niestety w tym wypadku znacznie wpływa na ich jakość. Wiele pomysłów, gdyby poświęcić im więcej stron, byłby naprawdę dobre. Antologia rozczarowuje, a wstępy Roberta Cichowlasa i Grahama Mastertona (!) wydają się bardzo na wyrost. Jeżeli szukacie strachu, inspiracji lub macie niedosyt twórczości angielskiego pisarza, odpuśćcie sobie. To książka dobra tylko pod jednym względem: szybko się kończy. Parafrazując Dodę, król może być tylko jeden.

Prawie jak Graham Masterton…
… a jak wiemy z pewnej reklamy, „prawie” robi ogromną różnicę. Wydawnictwo Replika postanowiło wydać kolejną antologię, jednak inną niż te z cyfrą w tytule. Tym razem mamy do czynienia tylko z polskimi autorami, którzy porwali się na napisanie opowiadań inspirowanych powieściami słynnego pisarza, autora ponad stu książek, Grahama Mastertona, w...