Przy czytaniu "Kociej kołyski" cały czas nasuwały mi się skojarzenia związane z mrożkowskim "Tangiem". Oba utwory powstały w latach 60 ubiegłego stulecia i oba pokazują świat "na opak", rzeczywistość odwróconych wartości.
Tytuł "Kocia kołyska" jest bardzo znaczący - kocia kołyska to bowiem dziecięca zabawa ze sznurka - nie ma tu miejsca ani na prawdziwego kota, ani na kołyskę. Jest iluzja. Zabawa ta bez reszty pochłonęła fikcyjną postać naukowca, Felixa Hoenikkera, w dniu pierwszego użycia jego "dziecka" tj. bomby atomowej. Genialny naukowiec także w swoim laboratorium przechowywał szereg tanich zabawek. Jego dzieci natomiast "bawią się" po jego śmierci niebezpieczną technologią przez niego stworzoną: lodem-9.
Nie ma w powieści wartości, która zdołałaby się obronić: nauka to niebezpieczeństwo, religia to kłamstwo, miłością Mony obdarzani są wszyscy po równo, prawa nikt tak naprawdę nie egzekwuje, polityczna władza nie jest realną siłą.
Wszystko w "Kociej kołysce" jest nie takie jak być powinno; nawet apokalipsa przestaje być doświadczeniem strasznym, ponieważ ludziom, którzy pozostali przy życiu wiedzie się całkiem nieźle.
"Kocia kołyska" pod płaszczykiem groteski i absurdu porusza ważne problemy współczesnego świata. Nie poruszyła mnie aż tak jak "Rzeźnia numer pięć", ale po raz kolejny mogłam stwierdzić, że Vonnegut to piekielnie inteligentny twórca.

Przy czytaniu "Kociej kołyski" cały czas nasuwały mi się skojarzenia związane z mrożkowskim "Tangiem". Oba utwory powstały w latach 60 ubiegłego stulecia i oba pokazują świat "na opak", rzeczywistość odwróconych wartości.
Tytuł "Kocia kołyska" jest bardzo znaczący - kocia kołyska to bowiem dziecięca zabawa ze sznurka - nie ma tu miejsca ani na prawdziwego kota, ani na...