To miała być nowela w stylu Agathy Christie i można powiedzieć, że nawet była w takim stylu – trucizna, pistolet, odcięta od świata rodzinka z mało idealnymi stosunkami międzyludzkimi i główny punkt programu – problematyczny testament. Brzmi jak przepis na udaną historię kryminalną według Christie. Tylko, że do poziomu intryg Agathy trochę autorce zabrakło. Nie zdziwiło mnie to wcale, w końcu Królowa kryminału może być tylko jedna :)

Nie mogę jednak powiedzieć, że „Zamieć śnieżna i woń migdałów” to totalna porażka. Pani Läckberg bardziej przypadła mi do gustu w dłuższych formach, ale nie żałuję czasu poświęconego na to opowiadanie. Nawet jeżeli z Martina żaden Poirot, ani nawet panna Marple.
Na koniec dodam, że chyba za dużo czytam takich kryminałów, bo od razu po przeczytaniu tytułu i wstępu, że będzie to nowelka w stylu Christie, wiedziałam że zapach migdałów na pewno nie będzie pochodził z wyrobów cukierniczych ;)

To miała być nowela w stylu Agathy Christie i można powiedzieć, że nawet była w takim stylu – trucizna, pistolet, odcięta od świata rodzinka z mało idealnymi stosunkami międzyludzkimi i główny punkt programu – problematyczny testament. Brzmi jak przepis na udaną historię kryminalną według Christie. Tylko, że do poziomu intryg Agathy trochę autorce zabrakło. Nie zdziwiło...