"Znaczy Kapitana" poznałam naście lat temu za sprawą trenującego żeglarstwo przyjaciela, który mi ją pożyczył. Pamiętam, że fachowe słownictwo było dla mnie wtedy nieco męczące, części wątków (jak oceniam dzisiaj) nie do końca zrozumiałam, a mimo to była to książka, od której nie mogłam się oderwać. Poruszyła mnie, bardzo się zżyłam z Borchardtem i jego kapitanem.
Teraz, czytając ją po latach po raz drugi, patrzyłam na nią siłą rzeczy inaczej, mimowolnie bardziej krytycznie. Przez to nie było tu już tyle emocji, ile przy pierwszej lekturze. Ale za to było więcej zrozumienia relacji międzyludzkich, więcej refleksji. Mogłam też bardziej docenić gawędziarski kunszt autora, który zaczarował mnie, pomimo momentów zawierających lekką nutkę megalomanii ;) (czy to indywidualnej, czy to dotyczącej ogólnie statku, czy też całej Ojczyzny - różnie bywało). Ale za to jakie poruszające świadectwa koleżeństwa, dumy narodowej i patriotyzmu!
Jest to książka bardzo ciekawa, świetnie napisana, a także piękna (w swoim przesłaniu o przyjaźni), krótko mówiąc - godna polecenia każdemu.

"Znaczy Kapitana" poznałam naście lat temu za sprawą trenującego żeglarstwo przyjaciela, który mi ją pożyczył. Pamiętam, że fachowe słownictwo było dla mnie wtedy nieco męczące, części wątków (jak oceniam dzisiaj) nie do końca zrozumiałam, a mimo to była to książka, od której nie mogłam się oderwać. Poruszyła mnie, bardzo się zżyłam z Borchardtem i jego kapitanem.
Teraz,...