Książka opisuje codzienne, monotonne życie grupki osób wyjetych spod prawa. Zesłanych na przysłowiowy margines społeczny poprzez swoje występki. Akcja rozgrywa sie w dość odludnym miejscu w górach Karkonoskich. Łatwo daje sie wyczuć zimny, ponury i stęchły klimat. Beznadzieje sytuacji i dominującą samotność poteguje tam cieżka i ryzykowną praca fizyczna. Hłasko kreuje postacie tak jakby to drewno i cieżarówki sprowadzały sie do ich całej egzystencji na ziemi.
W ksiażce można wyczuć ogrom frustracji, zmęczenia i znużenia życiem. Zadziwia też głupota i brak rozsądku bohaterów. Ich zachowania pozostają nonszalanckie mimo iż wiedzą że ich praca równa sie z dużym ryzykiem. Przy odrobinie rozsadnej oceny sytuacji i zachowaniu zmysłu samoprzetrwania mogli by wyjsc bez szwanku z tych beznadziejnych sytuacji. Narażanie życia dla głupiego "drzewa" uważam za bezcelowe. Sa rzeczy ważne i ważniejsze a nade wszystko powinno sie przedkładać zdrowie.

Drugą rzeczą na którą należy zwrócić uwage jest postać Wandy. Jestem osoba strasznie krytyczną dla takich zachowań jakimi sie kierowała. Promieniuje od niej przebiegłość i fałszywość. Każdy może zrozumieć chęć wydostania sie z tej meliny w lesie. Ale nie za cenę swojej godności. Kobieta powinna być wierna swojemu meżczyznie i odwrotnie. Tym bardziej jeśli łaczy ich więź małżeńska. Zwracam na to uwagę ponieważ kwestia ta kłóci sie z moimi przekonaniami i wartościami którymi kieruje się w życiu. Ale wiadomo że życie nie jest takie kolorowe i takie jakie chcieli byśmy żeby bylo. Ludzie są zdolni do wszystkiego, byle by tylko dostać to czego pragną.

Książka opisuje codzienne, monotonne życie grupki osób wyjetych spod prawa. Zesłanych na przysłowiowy margines społeczny poprzez swoje występki. Akcja rozgrywa sie w dość odludnym miejscu w górach Karkonoskich. Łatwo daje sie wyczuć zimny, ponury i stęchły klimat. Beznadzieje sytuacji i dominującą samotność poteguje tam cieżka i ryzykowną praca fizyczna. Hłasko kreuje...