Wojna nie ma w sobie nic z kobiety...wojna to męska rzecz,odwaga,waleczność,poświęcenie,obrona ojczyzny,suwerenności.
I nagle okazuje się,że to wszystko puste komunały.
Bo wojna to smutna konfrontacja...idealistycznych wyobrażeń o bohaterstwie i obowiązku wobec kraju z przyziemną,brutalną i okrutną rzeczywistością wojennej codzienności.
Paweł,główny bohater i narrator powieści,staje się żołnierzem jako kilkunastoletni chłopiec. Tuż po szkole,pełen ideałów zaciąga się do armii wraz z kolegami z klasy, bo tak trzeba...Szybko okazuje się,że szczytne hasła nijak mają się do powszedniości dnia wojennego, kiedy trzeba walczyć o zachowanie minimum własnej godności,przetrwanie czy życie...po prostu.
Gorzkie słowa bohatera najlepiej obrazują istotę konfliktów zbrojnych, w których człowiek praktycznie się nie liczy.
"Jestem młody,mam dwadzieścia lat;ale z życia nie mam nic poza rozpaczą, śmiercią, trwogą i spojeniem w jeden łańcuch najniedorzeczniejszej płaskości z całą otchłanią cierpienia.Widzę,iż popędzono jeden naród przeciw drugiemu, i że mordują się milcząc, nieświadomi,ogłupieni, posłuszni,niewinni."
Wojna nie ma w sobie nic z człowieka...ponownie jestem pod wrażeniem tej prozy.

Wojna nie ma w sobie nic z kobiety...wojna to męska rzecz,odwaga,waleczność,poświęcenie,obrona ojczyzny,suwerenności.
I nagle okazuje się,że to wszystko puste komunały.
Bo wojna to smutna konfrontacja...idealistycznych wyobrażeń o bohaterstwie i obowiązku wobec kraju z przyziemną,brutalną i okrutną rzeczywistością wojennej codzienności.
Paweł,główny bohater i narrator...