Po książkę sięgnęłam wiedziona sentymentem... Zalegała jakiś czas na półce, zakupiona na fali nastrojowego filmu Lasse Hallström. Pamiętam jak dziś, że strasznie żałowałam, że reżyser nie obsadził w kobiecej roli Leny Olin tylko Julianne Moore, a Cate Blanchette jako Petal jest dla mnie do dziś po prostu zjawiskowa! Zatem i na książkę nadszedł właściwy moment...
Jednak po nastrojowym, momentalnie surowym obrazie Hallstroma chyba spodziewałam się czegoś innego. Owszem byli ci sami bohaterowie, ta sama historia, ale jakby wszystko jakieś inne. Staram się najpierw przeczytać książkę, dopiero potem obejrzeć ekranizację, żeby w bohaterach nie widzieć aktorów: ich ruchów, mimiki, głosu. Tutaj nie miałam tego problemu, wszak obraz jest z 2001r. a i powtórki nie zdarzają się codziennie.
Mimo to w samej książce coś mi nie "styka". Surowa jak klimat, może i obrazuje pewną życiową senność głównego bohatera i otoczenia, które wydaje się być tak samo bez ikry jak i on. Jakoś nie daje się on lubić, a podążanie za żałością, którą wzbudza przez kolejne kartki, jest lekko przyciężkawa. Czasem miałam wrażenie, że Petal po prostu nie miała wyjścia, a i tak obeszła się z taką ciapą nad wyraz "delikatnie". Po prostu człowiek zastanawia się, po co Quoyle chodzi po tym świecie i czemu ma służyć literacka lekcja, jakiej chce nam udzielić autorka. Jeśli ta książka ma nieść "nadzieję", to przede wszystkim na szybki koniec książki i koniec życiowych rozterek Quoyle...

Po książkę sięgnęłam wiedziona sentymentem... Zalegała jakiś czas na półce, zakupiona na fali nastrojowego filmu Lasse Hallström. Pamiętam jak dziś, że strasznie żałowałam, że reżyser nie obsadził w kobiecej roli Leny Olin tylko Julianne Moore, a Cate Blanchette jako Petal jest dla mnie do dziś po prostu zjawiskowa! Zatem i na książkę nadszedł właściwy moment...
Jednak po...