Dwie pierwsze książki o Robercie Langdonie przeczytałam jeszcze jako nastolatka, czytane ostatnio ponownie po 10 latach nadal mi się podobały, jednak ile w tym sentymentu i zachwytu z pierwszego czytania - tego nie wiem. "Zaginiony symbol" miał przez to wysoko postawioną poprzeczkę i trochę jednak nie sprostał wyzwaniu.

Plusem tej książki jest oczywiście rozwiązywanie zagadek pełnych dziwnych symboli, co nadal niezmiennie uwielbiam. Neutralna dla mnie jest tematyka masońska, nie jestem jakoś przesadnie zafascynowana masonerią, ale nie przeczę, że to całkiem ciekawy temat. Podobnie obojętnie podchodzę to powielania schematu "Langdon i jakaś kobieta walczą o życie rozwiązując zagadki", chociaż zaczyna mi się on powoli nudzić. Minusem i to sporym jest niestety przewidywalność - bardzo szybko domyśliłam się rozwiązania, oraz wątek noetyki, który mnie osobiście w ogóle nie zainteresował. Nie przepadam za zbyt wielkim filozofowaniem w książkach mających służyć głównie rozrywce.

Bilans - ostatecznie 6 gwiazdek, chociaż bardziej pasowałoby mi 5,5 gwiazdki. "Zaginiony symbol" na pewno nie trafi na moją półkę ulubione, ale też kompletnie beznadziejny nie był, momentami czytało się go bardzo dobrze. Mimo to zupełnie inaczej wyobrażałam sobie odkrywanie tajemnic wolnomularskich, więc trochę do ideału zabrakło.

Dwie pierwsze książki o Robercie Langdonie przeczytałam jeszcze jako nastolatka, czytane ostatnio ponownie po 10 latach nadal mi się podobały, jednak ile w tym sentymentu i zachwytu z pierwszego czytania - tego nie wiem. "Zaginiony symbol" miał przez to wysoko postawioną poprzeczkę i trochę jednak nie sprostał wyzwaniu.

Plusem tej książki jest oczywiście rozwiązywanie...