Zdjęcie na okładce przykuwa wzrok. Emanuje ciepłem, jest trochę wzruszające. Może przez te ich piegi. Przez zmarszczki i wystające obojczyki. Może przez ich chwilowe zapomnienie. Usta kobiety są dokładnie takie, jakie zapamiętał Struna. Lekko spękane, podpuchnięte, intrygujące. Historia pewnych miłości. Bo, że o miłościach a nie miłości będzie mowa, było więcej niż pewne zanim zaczęłam czytać. Tak to już jest u Wiśniewskiego. I smutno jest. I smutno będzie. Sam Struna mówi o swoim życiu „Czasami (…) miałem wrażenie, że czytam na głos jakąś kiczowatą książkę, której autor koniecznie chciał na dwustu stronach opisać dwieście jeden tragedii.” Z jedynie maleńką poprawką, że stron jest 471. Neurotyczny krytyk muzyczny o lekko zamazanej tożsamości i lekko depresyjna niedoszła aktorka zakochują się w sobie w kwietniowej Moskwie. Namiętnie, lirycznie, banalnie. Szybko się czyta i szybko zapomina. A to, co naprawdę porusza to opowieści w tle.
Geniusza Svena, który po stracie żony i córki, tkwi w piekle wspomnień i niewykorzystanych szans. Cynika Joshu’y żyjącego od odlotu do odlotu, uwielbiającego przegrywać w walce ja-kontra-reszta świata. Pięknonogiej Magdy Schmidtovej, dla której czeska końcówka nazwiska oraz tęsknota za feministką Daszeńką stały się symbolem walki o siebie samą. Oraz Joanny M. z osiedla Szklane Domy. Mojej ulubionej. Może dlatego, że znam też Joasię z Nowej Huty, która była nauczycielką, miała kota i wiedziała, co to znaczy kochać. A jeszcze bardziej wiedziała, co znaczy cierpieć. I ze spokojem w oczach i cieniem uśmiechu pisała o rzeczach, których ze spokojem i uśmiechem czytać/ słuchać się nie da. A może dlatego ulubionej, bo każdy z nas, niezależnie od płci, był choć raz w życiu Joanną M.
Lubię książki, które muszę czytać z ołówkiem w ręku. Zapisywać. Szukać. Przeczytać „Esse” Miłosza. I posłuchać na YouTube Valentiny Igoshina, grającej nokturn Chopina. Valentina jest podoba do Joanny M.

Zdjęcie na okładce przykuwa wzrok. Emanuje ciepłem, jest trochę wzruszające. Może przez te ich piegi. Przez zmarszczki i wystające obojczyki. Może przez ich chwilowe zapomnienie. Usta kobiety są dokładnie takie, jakie zapamiętał Struna. Lekko spękane, podpuchnięte, intrygujące. Historia pewnych miłości. Bo, że o miłościach a nie miłości będzie mowa, było więcej niż pewne...