Zaczynać przygodę z Borisem Akuninem od trzeciego z kolei tomu przygód detektywa Fandorina to raczej zły pomysł. Szczególnie, że akurat w tej powieści osoba genialnego detektywa, jako głównego bohatera została mocno zmarginalizowana, stając na równi z innymi bohaterami intrygującej historii. To chyba najszybsza droga, abym zraził się nawet do najlepszej powieści.

Postać Erasta Fandorina to coś pomiędzy Sherlockiem Holmesem pióra Artura Conan Doyle’a i Herculesa Poirot od Agaty Christie. Człowiek dociekliwy i błyskotliwy, lubujący się w samodoskonaleniu, zawsze będąc na bieżąco z wszelkimi nowinkami naukowymi z całego świata. Na tym jednak podobieństwa między postaciami się nie kończą. Tak jak i w dwóch bardziej znanych przypadkach mamy do czynienia z klasycznym motywem powieści detektywistycznej, czyli ‘sprawca zbrodni wśród domowników’ (często mylony z motywem zamkniętego pokoju). Tyle, że Akunin przenosi akcję z typowego salonu z kominkiem na przestronny statek, a domowników zastępuje grupką pasażerów spędzających czas wspólnie przy jednym z jadalnianych stołów. Każdy mógł popełnić przestępstwo określanej mianem zbrodni stulecia i każdy wydaje się mieć dobry dla niej motyw, jednocześnie nie posiadając solidnego alibi. Któż zatem jest winnym, i czy na pewno znajduje się on wśród grupy pasażerów??

Suspens świetnie połączony z ciekawymi zwrotami akcji, wzajemne i – o dziwo – przekonujące podejrzenia, diametralnie różna narracja z perspektywy wielu bohaterów. Marginalizacja udziału głównego bohatera przy jednoczesnym zachowaniu jego roli, jako błyskotliwego detektywa. Całość pochłania się w zawrotnym tempie, oczekując w napięciu na finał, który jak się okazuje może nadal być naprawdę zaskakujący.

Przyznam Wam się jeszcze do czegoś. Nie jest to moje pierwsze spotkanie z Akuninem. Kiedyś, w zamierzchłych czasach zdarzyło mi się sięgnąć po jedną z historii o Fandorinie – bodajże, po „Azazela” – i wtedy stonowany, dosyć flegmatyczny styl Akunina zdecydowanie nie przypadł mi do gustu. Teraz z kolei, „Lewiatana” doświadczyłem w formie audiobooka, któremu głosu użyczył Krzysztof Gosztyła. To zdecydowanie inne doświadczenie. Podczas, gdy czytając Akunina samodzielnie, specyficzny, ‘nudnawy’ styl przypisywałem wyłącznie nawykom autora, przy odczycie Gosztyły flegmatyczność powieści uznałem w pełni z jeden z zabiegów podkreślających pewną arystokratyczność części bohaterów i maniery przełomu XIX i XX wieku. No i oczywiście, genialnie odegrana postać jąkającego się Erasta Fandorina. Nie boję się stwierdzić, że dzięki udziałowi Krzysztofa Gosztyły powieść „Lewiatan” zyskała nową jakość, a może i nowe grono odbiorców niekoniecznie pokrywające się z miłośnikami wersji papierowej.

Osobiście, o ile raczej nie należę do tej drugiej grupy, to przy audiobookach z prozą Akunina pozostanę dłużej.

[Recenzja została pierwotnie opublikowana na blogu www.Zakladnik-Ksiazek.pl]

Zaczynać przygodę z Borisem Akuninem od trzeciego z kolei tomu przygód detektywa Fandorina to raczej zły pomysł. Szczególnie, że akurat w tej powieści osoba genialnego detektywa, jako głównego bohatera została mocno zmarginalizowana, stając na równi z innymi bohaterami intrygującej historii. To chyba najszybsza droga, abym zraził się nawet do najlepszej powieści.

Postać...