Muszę przyznać, że taka forma biografii (bo mimo wszystko można tę książkę podpiąć pod biografie) pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie do końca byłam pewna, czego mam się po tym spodziewać, tymczasem dostałam tekst wciągający, miejscami zabawny, pełen zrozumienia i szacunku do drugiego człowieka.
Nie jest to zapis rozmów o miłości. Inaczej - miłość nie gra tutaj głównej roli. Łapiccy prowadzili rozmowy inteligenckie - o teatrze, filmie, literaturze, znajomych udzielających się w środowisku teatralno-filmowo-inteligenckim (kogo tutaj nie ma!). Jednocześnie było czuć między wierszami, że te rozmowy prowadzą kochający się ludzie.
Bez zbędnych wzruszeń (aczkolwiek, zważywszy na okoliczności wydania książki - Łapicki zmarł niedługo po ostatniej rozmowie - wzruszenia mogłyby się pojawić i nie byłoby to wcale dziwne), wyznań miłosnych, wielkich deklaracji i tak dalej. Stonowana, ale barwna i mocno wciągająca rzecz.
Polecam, aczkolwiek chciałabym nadmienić, że parokrotnie posiłkowałam się przy czytaniu Wikipedią, co bardzo mi pomagało odnaleźć się w opisywanej historii czy anegdocie. Nie uważam, by było coś hańbiącego w tym działaniu.

Muszę przyznać, że taka forma biografii (bo mimo wszystko można tę książkę podpiąć pod biografie) pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie do końca byłam pewna, czego mam się po tym spodziewać, tymczasem dostałam tekst wciągający, miejscami zabawny, pełen zrozumienia i szacunku do drugiego człowieka.
Nie jest to zapis rozmów o miłości. Inaczej - miłość nie gra tutaj głównej roli....