Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Źle się to czytało, co tu dużo mówić. Pytania infantylne, odpowiedzi sprawiają wrażenie wymuszonych. Z tego połączenia wyłania się tylko jeden obraz słynnego artysty: egocentryczny bufon przekonany o swej nieomylności. Nawet, jeśli to maska, to trochę chyba przestrzelone, że książka takie wrażenie pozostawia na pierwszym miejscu. Dalej - autorka średnio co trzy rozdziały próbuje wydobyć z męża jakieś dobre słowo na swój temat. Czy jest według niego ładna? A inteligentna? A czy mu w życiu pomogła? Czy tęskni za nią na samotnych wyjazdach? O zgrozo. Same rozdziały maksymalnie trzystronicowe, na dodatek w niektórych wręcz powtórzenia. Tak naprawdę nie można się z tej książki dowiedzieć niczego konkretnego, oprócz suchych faktów: tak, Łapicki był w powstaniu. Tak, grał w kilku sztukach. Tak, nie lubi technologii. Ale żeby to się zamykało w więcej niż jednym zdaniu, to już nikt - na czele z autorką - nie pomyślał.