Od dawna interesuje mnie wszystko, co związane jest z II wojną światową oraz Holocaustem. Literatura, opisująca totalitaryzmy XX wieku zajmuje poczytne miejsce na moich regałach książkowych. Niedawno nakładem wydawnictwa Wielka Litera, ukazała się książka D. Lipstadt – „Proces Eichmanna”.

Myślę, że większość z Was kojarzy tego człowieka; jednakże gwoli ścisłości przedstawię kilka faktów dotyczących tego zbrodniarza wojennego. Otóż Adolf Eichmann był nazistowskim funkcjonariuszem, należącym do najbliższego grona „dworzan” Hitlera. Należał do najbardziej bestialskich organizacji, takich jak SS, SD czy Gestapo. To on był głównym koordynatorem oraz wykonawcą planu „Ostatecznego Rozwiązania Kwestii Żydowskiej”.

Autorka książki skupia się przede wszystkim na tym jak doszło do schwytania Eichmanna przez tajnych agentów rządu izraelskiego, w Argentynie (gdzie po wojnie się ukrywał). Następnie opisuje ona jak doszło do procesu oraz jak on przebiegał. A było to bardzo kontrowersyjne wydarzenie. Przede wszystkim z punktu widzenia społeczności międzynarodowej, ale i nie tylko.

Kontrowersje wzbudzał przede wszystkim fakt czy Izrael miał prawo uprowadzić Eichmanna, a następnie postawić przed własnym wymiarem sprawiedliwości. Wątpliwości powstawały na wielu frontach, rodziło się bowiem pytanie czy sędziowie oraz ława przysięgłych zdobędą się na obiektywizm. Ze wszystkich stron świata napływały protesty na ten stan rzeczy – nikt oczywiście nie odbierał Żydom prawa do domagania się, aby winni śmierci milionów ich rodaków, ponieśli karę – chodziło raczej o chęć zapobieżenia nieuczciwemu procesowi.

Proces był długi i żmudny. W roku 1962 zapadł wyrok. „Przedstawiciele międzynarodowych mediów, którzy byli obecni w wybranych momentach tej długiej sagi, wyjechali. Ale historia jeszcze się nie skończyła. Spór o Adolfa Eichmanna i jego proces miał wkroczyć w nową, bardziej ożywioną, zaciekłą i aktywną intelektualnie fazę, której echa rozbrzmiewają do dzisiaj.” [s. 166].

Deborah Lipstadt w sposób bardzo obiektywny przedstawiła wszelkie wątki. Merytorycznie oceniła zarówno stronę oskarżenia, jak i obrony. Starała się zachować bezstronność i moim zdaniem udało jej się to. Z jej książki poznajemy jaki naprawdę był Eichmann przed i po wojnie. W ostatnich latach swojego życia niewiele przypominał tego hardego, twardego, bezwzględnego sługę Hitlera. Charakter jednak nie zmienia się całkowicie z wiekiem, widoczne to było w chwilach jego irytacji podczas procesu, kiedy to pokazywał swą prawdziwą twarz…

Książka jest godna polecenia. Pozwala na uzupełnienie wielu luk historycznych, a także na lepsze zrozumienie pewnych mechanizmów i zdarzeń. Jest ona znakomicie udokumentowana, przez co rośnie jej wartość intelektualna i naukowa. Napisana prostym językiem, staje się łatwa w odbiorze i szybko się czyta. Zachęcam do lektury.

Od dawna interesuje mnie wszystko, co związane jest z II wojną światową oraz Holocaustem. Literatura, opisująca totalitaryzmy XX wieku zajmuje poczytne miejsce na moich regałach książkowych. Niedawno nakładem wydawnictwa Wielka Litera, ukazała się książka D. Lipstadt – „Proces Eichmanna”.

Myślę, że większość z Was kojarzy tego człowieka; jednakże gwoli ścisłości...