Niby nic nowego w tej książce nie znalazłam. Czeczenia, Gaza, Afganistan - wojna w tych rejonach była opisywana przez wielu i lepiej. Nie mniej jednak Wojtacha mnie wciągnęła, bo jest chyba pierwszą kobietą-dziennikarką-reporterką, której reportaże z wojny przeczytałam.

Wiele razy zastanawiałam się, czytając Jagielskiego, czy Tochmana, jakby to było być kobietą i zmagać się tymi wszystkimi okropnościami. To jest książka nie o ofiarach wojny, a o dziennikarce na tych wojnach. O tym, z czym się trzeba zmierzyć, jak to jest stać ledwo na nogach, robiąc tzw. "lajfa" do Wydarzeń czy Faktów, kiedy wokół ciebie spadają bomby, spadają pociski i walają się jeszcze śmierdzące ludzkie szczątki, kiedy emocje próbują wziąć górę, a ty musisz się opanować i przekazać milionom widzów rzetelne informacje.

Wojciech Jagielski powiedział mi kiedyś, że owszem, kobiety jeżdżą na wojny, są reporterkami, ale jest ich niewiele. Dobrze, że jest Wojtacha i dobrze, że tę książkę napisała. Dzięki niej wiem, że w życiu na żadną wojnę nie pojadę.

Niby nic nowego w tej książce nie znalazłam. Czeczenia, Gaza, Afganistan - wojna w tych rejonach była opisywana przez wielu i lepiej. Nie mniej jednak Wojtacha mnie wciągnęła, bo jest chyba pierwszą kobietą-dziennikarką-reporterką, której reportaże z wojny przeczytałam.

Wiele razy zastanawiałam się, czytając Jagielskiego, czy Tochmana, jakby to było być kobietą i zmagać...