Siedemnastoletnia Celeana Sardothien nazywana „Królową Zabójców” to najlepsza i najskuteczniejsza zabójczyni w całym Adarlanie, ale wystarczy tylko jeden mały błąd, a właściwie zaufanie niewłaściwej osobie, aby zostać schwytanym. Dziewczyna zostaje skazana na dożywotnią, niewolniczą pracę w kopalni soli w Endovier, która miała zabić ją po miesiącu góra dwóch. Wytrzymałość nastolatki dziwi samych władców i pozwala jej przetrwać cały rok do momentu, aż otrzymuje propozycje nie do odrzucenia z rąk samego Doriana Havilliarda, czyli następcy tytułowego szklanego tronu.
Celeana, jako zawodnik księcia, ma stanąć do walki w turnieju o tytuł Królewskiej Obrączyni i, jeśli go wygra, po czterech latach służby odzyska upragnioną wolność. Odpowiedź jest jednoznaczna i już następnego dnia wyruszają do siedziby królewskiej, gdzie dziewczyna musi funkcjonować pod fałszywym imieniem i nazwiskiem.
Turniej rozpoczyna się kilka dni po przyjeździe wszystkich uczestników i składa się z tygodni treningów i kilkunastu Prób, które mają eliminować najgorszych z poszczególnych sposobów zabijania, czy sprawności fizycznej. Tylko, niestety, ktoś postanawia wymierzać sprawiedliwość na własną rękę i powoli zabija wszystkich graczy.
Trafiłam na coś nowego, czego nie miałam wcześniej w swoich lepkich na książki łapkach i, nie owijając w bawełnę, wciągnęłam się od pierwszej z strony, a odłożenie jej na chwilę za każdym razem było ciężkim zadaniem. Powaliła mnie osobowość głównej bohaterki, która była kompletnie odmienna od tych w młodzieżówkach. Celeana nie była szarą myszką, która nie potrafiłą zadbać o samą siebie, tylko w każdej chwili była gotowa odparować jakąś cientą ripostą, czy nawet pobić kogoś w obronie swojego dobrego imienia. Była wręcz tak wybuchowa, że czasami sama stwarzała sobie sytuację, żeby kogoś podenerwować dla własnej przyjemności, ale też w środku cały czas analizowała co ją otacza, aby znaleźć sytuację do ucieczki i tym podobne sprawy.
Bardzo podobał mi się również wątek romantyczny, choć te słowa brzmią dziwnie zważywszy na fakt, że to ten popularny w ostatnim czasie „trójkącik miłosny”. W pierwszej części nie się go aż tak bardzo wyczuć, bo zabójczyni sama przed sobą nie przyznaje się do uczucia wobec jednego z chłopaków i chyba vice versa.
Styl autorki jest przystępny dla większej grupy odbiorców i można przymknąć oko na lekkie niedociągnięcia w końcówce powieści np. nie podobało mi się, że dość szybko wyszedł na jaw morderca i wszystkie inne tajemnice.
Książce daje ogromniaste 5+ i idę polować na następną część.

Siedemnastoletnia Celeana Sardothien nazywana „Królową Zabójców” to najlepsza i najskuteczniejsza zabójczyni w całym Adarlanie, ale wystarczy tylko jeden mały błąd, a właściwie zaufanie niewłaściwej osobie, aby zostać schwytanym. Dziewczyna zostaje skazana na dożywotnią, niewolniczą pracę w kopalni soli w Endovier, która miała zabić ją po miesiącu góra dwóch. Wytrzymałość...