Kto wpadł na genialny pomysł złożenia książki czcionką bezszeryfową? Co za geniusz typografii i redakcji stwierdził, że wydanie co drugiego rozdziału (czyli połowy książki) zgrabnym fontem bez szeryfów doda jej estetyki? Nie dość, że wygląda to jak plakat do szkoły podstawowej (nawet nie wiem ile różnych czcionek użyto do zredagowanie tej książki, ale więcej niż cztery, z pewnością) to jeszcze czytać się nie da! Czcionki bez szeryfów nie nadają się do dłuższych tekstów, bo wzrok się po nich "ześlizguje", a to bardzo spowalnia czytanie i denerwuje czytelnika. Nawet wytrawnego, który nie jedno już w życiu widział i swoje przeczytał. jeśli koniecznie trzeba było zastosować dwie różne czcionki dla obu narratorów to dlaczego nie mogły to być dwie różne czcionki z szeryfami?

No dobrze, już się wyżyłam. Teraz mogę zacząć opowiadać o samej książce. Albo mogłabym, gdyby było o czym opowiadać. Niestety jest to pozycja pod każdym względem przeciętna. Idealnie nijaka i perfekcyjnie zwyczajna. Całkowicie niewyróżniająca się z tłumu innych książek. A z pewnością z pośród innych dystopii. Jak to często bywa w przypadku tego gatunku mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową. W dodatku autorka zdecydowała się na wprowadzenie dwóch narratorów - June i Daya. Dobre to o tyle, że dzięki temu książka w równym stopniu przypadnie do gustu kobietom jak i mężczyznom. Irytujący jest tylko fakt, że oboje mają po piętnaście lat, a dokonują czynów godnych dorosłych z wieloletnim doświadczeniem. Świat wykreowany przez Lu też nie wyróżnia się na tle innym dystopii. Autorka stworzyła świat wojny między dwoma pseudo-państwami, które mieszą się na terenie USA. Republika - wspaniały kraj, rządzony przez 11 kadencji przez jednego prezydenta. Wybieranego, oczywiście, w sprawiedliwych i demokratycznych wyborach. Niestety cudowną Republikę wciąż nawiedzają wybuchy epidemii tajemniczej choroby. Zaraz roznosi się głównie w najbiedniejszych sektorach Los Angeles. Ponad to Republika walczy z Koloniami - tymi złymi, głupimi, którzy śmią wątpić w demokratyczne rządy i słuszność systemu. Brzmi schematycznie, prawda? Jednak autorka decyduje się zostawić watek wojny z koloniami na później. Więcej tu wewnętrznej zawieruchy niż walki z wrogiem.

Dalszy ciąg recenzji: http://morderczynimarzen.blogspot.com/2015/08/legenda-rebeliant-marie-lu.html

Kto wpadł na genialny pomysł złożenia książki czcionką bezszeryfową? Co za geniusz typografii i redakcji stwierdził, że wydanie co drugiego rozdziału (czyli połowy książki) zgrabnym fontem bez szeryfów doda jej estetyki? Nie dość, że wygląda to jak plakat do szkoły podstawowej (nawet nie wiem ile różnych czcionek użyto do zredagowanie tej książki, ale więcej niż cztery, z...