Po "Metodzie wodnej" to moja druga książka Johna Irvinga i muszę powiedzieć, że jeszcze ten autor nie przekonał mnie zupełnie do siebie. Doceniam u niego pewną szczerość i bezpośredniość wypowiedzi, brak dystansu do przedstawionych wydarzeń, w czym pomaga narracja w pierwszej osobie. Szczególnie, że książka zawiera wiele wątków autobiograficznych.
Książka mi się podobała, ale mam kilka zastrzeżeń.
Głównym bohaterem książki jest Billy Abbott, który jako 70-latek opowiada historię swojego życia, poczynając od nastolatka. Czas dojrzewania nie był dla niego czasem łatwym, wychowywał się bez ojca, którego losy owiane są tajemnicą. Wraz z odkryciem własnej seksualności, w tym biseksualizmu, stara się zaakceptować swoją odmienność i znaleźć swoje miejsce w niezbyt przyjaznym otoczeniu, jakim było amerykańskie miasteczko w latach 60-tych. Pewną pomoc okazuje mu dziadek i ojczym, ale młodość Billego przypadła na czasy, kiedy geje, lesbijki, biseksualiści i transseksualiści nie znajdywali wśród społeczeństwa żadnej akceptacji. Całe swoje życie Billy poświęca
upowszechnianiu tolerancji dla odmienności seksualnej.
Muszę przyznać, że autor rzeczywiście dobrze opisał problemy i dylematy bohatera oraz jego przeżycia. Ciekawostką są opisy początków i szerzenia się AIDS.
Minusem jednak w moim odczuciu jest to, iż większość bohaterów książki okazuje się gejami, lesbijkami czy bi tak, że czytelnik odnosi wrażenie, że to heteroseksualizm w końcu zaczyna wydawać się opozycyjną mniejszością.
Z kolei jakby uboczną zaletą książki jest przestawione zamiłowanie do świata literatury i teatru, które wzmogło mój apetyt na przeczytanie kilku lektur i nadrobienie zaległości w tym względzie.
Autor poruszył w książce na pewno tematy ważne i poważne: poszukiwanie własnego seksualnego "ja", problemy rodziców z tym związane, ryzyko AIDS, przedstawił trudną drogę społecznych zmian światopoglądowych od potępienia wszelkich inności w latach 60-tych XX wieku do dużej jednak tolerancji w czasach nam współczesnych. Stawia trudne pytania o normalność, o granice własnej seksualności i akceptacji. Powieścią tą autor może nie przekonał mnie zupełnie do swojej twórczości, ale na pewno zaciekawił, więc raczej jeszcze sięgnę po inne jego pozycje.

Po "Metodzie wodnej" to moja druga książka Johna Irvinga i muszę powiedzieć, że jeszcze ten autor nie przekonał mnie zupełnie do siebie. Doceniam u niego pewną szczerość i bezpośredniość wypowiedzi, brak dystansu do przedstawionych wydarzeń, w czym pomaga narracja w pierwszej osobie. Szczególnie, że książka zawiera wiele wątków autobiograficznych.
Książka mi się podobała,...