Książka bardzo nierówna, nie wychodząca poza przeciętność, co takiemu historykowi jak Romański trochę nie przystoi.
Mówi się, że tak krawiec kraje, jak mu materii staje. Połowa książki słaba, aż dziwne że tak mało odwołań do epoki nowożytnej, stanowiącej główną epokę autora. Poza tym opisywane postacie są w sposób dość powierzchowny, czasami nawet kolokwialnie słaby. Druga część książki dotycząca Aleksandra Walewskiego już zdecydowanie ciekawsza, płynniejsza, na co wpływ miała dostępność materiałów (zwłaszcza książki Mariana Brandysa).

Książka bardziej w formie ciekawostki, dla osób niezbyt interesujących się historią, ponieważ większość postaci i faktów związanych z ich żywotami jest dość powszechnie znana i nie pojawiają się nowe, nieznane dotąd informacje.

Książka bardzo nierówna, nie wychodząca poza przeciętność, co takiemu historykowi jak Romański trochę nie przystoi.
Mówi się, że tak krawiec kraje, jak mu materii staje. Połowa książki słaba, aż dziwne że tak mało odwołań do epoki nowożytnej, stanowiącej główną epokę autora. Poza tym opisywane postacie są w sposób dość powierzchowny, czasami nawet kolokwialnie słaby. Druga...

Ciekawe były historie Bezpryma i Zbigniewa. Pozostałe historie raczej mało ciekawe.

Ciekawe były historie Bezpryma i Zbigniewa. Pozostałe historie raczej mało ciekawe.

Bohaterami książki są: Bezprym (syn Bolesława Chrobrego),Zbigniew (brat Bolesława Krzywoustego),Aleksander Leon Kostka Napierski i Władysław Konstanty de Vasenau (synowie króla Władysława IV Wazy),Stanisław Grabowski (syn króla Stanisława Augusta Poniatowskiego) i Aleksander Walewski (syn Napoleona i pani Walewskiej). Większość z nich to postacie raczej tragiczne, dla których bycie nieślubnym dzieckiem władcy okazało się brzemieniem. Wyjątkiem jest tutaj Aleksander Walewski, który dzięki talentom dyplomatycznym i nie tylko zrobił wspaniałą karierę, a z jego zdaniem liczono się we Francji, w Anglii i Italii, miał nawet poważanie u królowej Wiktorii. Zdecydowanie lepiej wykorzystał swoje dziedzictwo niż prawowity syn Napoleona.
Książka napisana przystępnym językiem. Najbardziej podobał mi się rozdział o Aleksandrze Walewskim. Polecam.

Bohaterami książki są: Bezprym (syn Bolesława Chrobrego),Zbigniew (brat Bolesława Krzywoustego),Aleksander Leon Kostka Napierski i Władysław Konstanty de Vasenau (synowie króla Władysława IV Wazy),Stanisław Grabowski (syn króla Stanisława Augusta Poniatowskiego) i Aleksander Walewski (syn Napoleona i pani Walewskiej). Większość z nich to postacie raczej tragiczne, dla...

Książka mnie niestety nie zachwyciła. Zaskoczył mnie pierwszy rozdział poświęcony synowi Bolesława Chrobrego, Bezprymowi. W innych źródłach postać ta była przedstawiona nieco inaczej. Poza tym interpretacja, że Niemcy i Ruś chciały utrzymać silną Polskę, jakoś do mnie nie przemówiła.
Pozostałe życiorysy przeczytałam niestety beż większego zainteresowania.
Co ciekawe, w książce brakuje bibliografii, nie wiadomo więc na jakich źródłach opierał się autor.

Książka mnie niestety nie zachwyciła. Zaskoczył mnie pierwszy rozdział poświęcony synowi Bolesława Chrobrego, Bezprymowi. W innych źródłach postać ta była przedstawiona nieco inaczej. Poza tym interpretacja, że Niemcy i Ruś chciały utrzymać silną Polskę, jakoś do mnie nie przemówiła.
Pozostałe życiorysy przeczytałam niestety beż większego zainteresowania.
Co ciekawe, w...

Trochę powierzchowne podejście do tematu znaczenia nieślubnych dzieci w historii. Dobór bohaterów dość dyskusyjny. W przypadku rozdziałów poświęconych takim postaciom jak Bezprym czy Zbigniew zdecydowanie lepiej sięgnąć do prac naukowych, choćby autorstwa (odpowiednio) profesora Błażeja Śliwińskiego czy Karola Maleczyńskiego. Więcej w nich merytoryki, a i językowo wyglądają one lepiej. Ciekawiej wypada sylwetka Aleksandra Colonna-Walewskiego, tę najbardziej rozbudowaną część książki czytało mi się najlepiej. W sumie ciekawostka.

Trochę powierzchowne podejście do tematu znaczenia nieślubnych dzieci w historii. Dobór bohaterów dość dyskusyjny. W przypadku rozdziałów poświęconych takim postaciom jak Bezprym czy Zbigniew zdecydowanie lepiej sięgnąć do prac naukowych, choćby autorstwa (odpowiednio) profesora Błażeja Śliwińskiego czy Karola Maleczyńskiego. Więcej w nich merytoryki, a i językowo wyglądają...

Książka do przeczytania w jeden wieczór. Opowiada o losach pięciu nieślubnych dzieci osób powiązanych z władaniem naszym krajem (królowie, Napoleon Bonaparte). Można przeczytać, by zaspokoić swoją ciekawość.

Książka do przeczytania w jeden wieczór. Opowiada o losach pięciu nieślubnych dzieci osób powiązanych z władaniem naszym krajem (królowie, Napoleon Bonaparte). Można przeczytać, by zaspokoić swoją ciekawość.

"Najsłynniejsze bękarty w dziejach Polski" to dość ciekawe wydanie o synach polskich i nie tylko władców. Sam temat jest interesujący, jednak mam wątpliwości czy tylko tych sześciu panów tak wyraźnie zapisało się w historii naszego kraju. Najbardziej interesująca dla mnie była część poświęcona Książętom Bezprymowi i Zbigniewowi, najdłuższa część, miejscami zbyt dokładnie opisująca ówczesną politykę i przez to nużąca, jest zaś poświęcona Aleksandrowi Walewskiemu. Ogólnie książka jest fajna, ale bardziej przypadnie do gustu miłośnikom historii w ogólności niż czytającym książki zawierające jedynie historyczne sensacje i skandale.

"Najsłynniejsze bękarty w dziejach Polski" to dość ciekawe wydanie o synach polskich i nie tylko władców. Sam temat jest interesujący, jednak mam wątpliwości czy tylko tych sześciu panów tak wyraźnie zapisało się w historii naszego kraju. Najbardziej interesująca dla mnie była część poświęcona Książętom Bezprymowi i Zbigniewowi, najdłuższa część, miejscami zbyt dokładnie...

Zastanawiam się zawsze po co powstają takie książki.Ta publikacja nic nie wnosi, czytając ją miałam wrażenie, że czytam streszczenia życiorysów postaci historycznych, podobnie jak czyta się streszczenia lektur na język polski. Autor w opracowaniu powołuje się na prace dużo wybitniejszych historyków jak np. Jerzy Besala, Jadwiga Dackiewicz, Trudno też zgodzić się ze stwierdzeniem, że są to najsłynniejsze bękarty w dziejach polskich, niektórzy niczego wielkiego nie dokonali i nie zapisali się wybitnie na kartach naszej historii (poza Aleksandrem Walewskim, który i tak głównie działał na rzecz Francji). Książka typowo odtwórcza, poza tym autor namiętnie używa słowa bastard (kilkakrotnie na jednej stronie),nie próbując go nawet zastąpić innym określeniem dziecka z nieformalnego związku. Osobiście zalecałabym autorowi zaprzyjaźnić się ze słownikiem wyrazów bliskoznacznych. Denerwowały mnie też osobiste opinie pisarza wyrażane niejednokrotnie kolokwializmami i obniżające jego bezstronność, jako historyka.
Moim zdaniem jeśli ktoś interesuje się historią, ta pozycja jest dla niego zbędna, na rynku znajduje się wiele wartościowszych książek biograficznych. Dla tych, którzy rozpoczynają swoją przygodę z opowieściami o polskich rodach również może być małowartościowa z powodu powierzchownego, encyklopedycznego potraktowania tematu.

Zastanawiam się zawsze po co powstają takie książki.Ta publikacja nic nie wnosi, czytając ją miałam wrażenie, że czytam streszczenia życiorysów postaci historycznych, podobnie jak czyta się streszczenia lektur na język polski. Autor w opracowaniu powołuje się na prace dużo wybitniejszych historyków jak np. Jerzy Besala, Jadwiga Dackiewicz, Trudno też zgodzić się ze...

Do sięgnięcia po tę pozycję skłoniła mnie niecodzienna tematyka. Jakby nie było, o losach dzieci z nieprawego łoża (choćby to łoże należało do najznamienitszego monarchy) oficjalne podręczniki zwykle milczą. Nie zmienia to jednak faktu, co dobitnie udowadnia w swoim opracowaniu pan Romański, że niejednokrotnie wpływały one na losy całych państw, a nawet jeśli nie, to ich żywoty splatały się z życiorysami oficjalnych potomków królewskich, a niekiedy były zwyczajnie ciekawsze. Nie ma więc co ukrywać, że jako zagorzała wielbicielka ciekawostek historycznych, a także wyznawczyni teorii, że „historia świata, to przede wszystkim historia ludzi”, po prostu musiałam tę książkę kupić i niemal z marszu przeczytać.

Z wszelką pewnością nie jest to moje ostatnie spotkanie z twórczością p. Romańskiego, bo spodobał mi się jego styl. Miałam wrażenie, jakbym słuchała wykładu profesora, starającego się jasnym i zrozumiałym językiem przekazać na wskroś współczesnemu studentowi meandry zamierzchłych wydarzeń. Do tego, nawet kiedy opisuje fakty powszechnie znane, to formułuje tezy dające wiele do myślenia (jak chociażby ta, że „dokonania” Bezpryma, to w sporej mierze wina jego ojca, Bolesława Chrobrego, czy ta, która Zbigniewa nazywa moralnym zwycięzcą, choć to jego brat, Bolesław Krzywousty ostatecznie utrzymał się na tronie).

Generalnie przeczytanie całości nie stanowiło wielkiego wyzwania i zajęło mi raptem jedno popołudnie, bo objętość książki jest nadzwyczaj skromna. I to stanowi mój największy zarzut pod adresem autora: ZA MAŁO! Za mało postaci , za mało opowieści, za szybki koniec.

Przyznaję, że liczę na więcej.

Do sięgnięcia po tę pozycję skłoniła mnie niecodzienna tematyka. Jakby nie było, o losach dzieci z nieprawego łoża (choćby to łoże należało do najznamienitszego monarchy) oficjalne podręczniki zwykle milczą. Nie zmienia to jednak faktu, co dobitnie udowadnia w swoim opracowaniu pan Romański, że niejednokrotnie wpływały one na losy całych państw, a nawet jeśli nie, to ich...

Aleksander Walewski to naprawdę dobra mordeczka :)

Aleksander Walewski to naprawdę dobra mordeczka :)