Pełna wersja tekstu tu: http://marudaczyta.blogspot.com/2014/08/pokoj-numer-10-ake-edwardson.html
========================
Göteborg, podrzędny i nie cieszący się specjalna sławą hotel. To tu, w pokoju numer 10, znaleziono zwłoki młodej kobiety. Erik Winter, który przybywa na miejsce zbrodni, uświadamia sobie, że kiedyś już tu był. Właśnie w tym pokoju. I że prowadzone wtedy śledztwo, związane z zaginięciem innej kobiety, nie zostało rozwiązane. Instynkt podpowiada komisarzowi, że te dwie sprawy mogą mieć ze sobą coś wspólnego, mimo że od poprzedniej minęło osiemnaście lat. Wkrótce pojawiają się kolejne ofiary…

Siódma część serii o Eriku Winterze Pokój numer 10 to gwóźdź do trumny. Naprawdę wierzyłam, że będzie lepiej, że jest sens brnąć przez kolejne części, by dowiedzieć się, co dalej z losami Erika Wintera i jego kolegów z pracy. Ale dłużej nie mogę, poddaję się i nie zamierzam kontynuować serii. Co więcej – naprawdę zastanawiam się, co widzą fani Edwardsona w jego twórczości, bo coś przecież widzą, czego nie dostrzegam ja. (Jeśli ktoś taki tu zagląda, to będzie mi miło jak mnie oświeci. Chętnie podyskutuję )

Nie dość, że akcja przez ¾ książki ciągnęła się jak flaki z olejem, to jeszcze pozbawiona była jakiegokolwiek napięcia, a do tego poprzerywana wstawkami z początków kariery Erika. W sumie fajnie, czemu nie, ale dlaczego dopiero takie wstawki w siódmej części? Nie za późno trochę? Miałam wrażenie, że autorowi totalnie zabrakło pomysłu na książkę, ale żeby jakoś dobić do tych czterystu paru stron, to nawsadzał jakichś historii z przeszłości. Na siłę to było i czasem zupełnie niepotrzebne. Siódma część mogła być spokojnie o połowę krótsza. I wydaje mi się, że wyszłoby to jej na dobre.

Problem z Edwardsonem polega też na tym, że długo się rozkręca. Zakładam, że tak powolnie tocząca się akcja ma wzbudzić napięcie w czytelniku, ale Pokój numer 10 to jest akurat druga książka Ake Edwardsona, przy której zdarzyło mi się przysnąć, więc z tym napięciem to tak marniutko jest. Słabiutko. Wręcz nie ma go wcale. Gdzieś tak pięćdziesiąt stron przed końcem wszystko przyspiesza i nagle – koniec! Taki edwardsonowy standard. Przetrzymać czytelnika, wynudzić, poczym przyspieszyć i zostawić z rozczarowującym zakończeniem.

Pełna wersja tekstu tu: http://marudaczyta.blogspot.com/2014/08/pokoj-numer-10-ake-edwardson.html
========================
Göteborg, podrzędny i nie cieszący się specjalna sławą hotel. To tu, w pokoju numer 10, znaleziono zwłoki młodej kobiety. Erik Winter, który przybywa na miejsce zbrodni, uświadamia sobie, że kiedyś już tu był. Właśnie w tym pokoju. I że prowadzone wtedy...