Po rewelacyjnym "Co dalej szary człowieku" tegoż autora, spodziewałam się rewelacji. Niestety, "Pijak" jest w przeważającej części tekstu tylko dobry. Lepszy staje się tam, gdzie Fallada pisze o głodzie. Szczególnie jeśli się zna okoliczności i czas powstania dzieła...

Bohater "Pijaka" to czterdziestolatek z uregulowanym życiem rodzinnym i zawodowym. Szanowany mąż, obywatel i przedsiębiorca na miarę swojego małego Heimatu. Pozornie szczęśliwy. Pozornie, ponieważ zaczyna ostro pić. I pije aż do całkowitego rozkładu. Kilkadziesiąt litrów spirytusu i oto traci wszystko, na co przez całe życie pracował. I ląduje... a nie, tego nie napiszę, żeby nie spojlerować.

Poza opisami głodu, jaki panuje w miejscu, do którego trafia bohater Fallady oraz tego, jak psychicznie zmienia człowieka niedostatek jedzenia, w "Pijaku" podobał mi się wątek relacji damsko-męskiej. Kochający się mąż i żona. Zgrany tandem. Właściwie szczęśliwi. Tyle, że jedno z nich reprezentuje sobą o wiele więcej, niż drugie. Jest lepszym, mądrzejszym, zdolniejszym człowiekiem. Drugiemu z pary małżonków to nie w smak. Zgadnijcie, kto jest kim? :)

Odejmuję "Pijakowi" gwiazdki nie dlatego, że to zła książka. Jest dobra. Tylko... poprzednia tegoż autora mnie zachwyciła. Tę przeczytałam właściwie bez emocji. Jest jednak warta uwagi.

Po rewelacyjnym "Co dalej szary człowieku" tegoż autora, spodziewałam się rewelacji. Niestety, "Pijak" jest w przeważającej części tekstu tylko dobry. Lepszy staje się tam, gdzie Fallada pisze o głodzie. Szczególnie jeśli się zna okoliczności i czas powstania dzieła...

Bohater "Pijaka" to czterdziestolatek z uregulowanym życiem rodzinnym i zawodowym. Szanowany mąż,...