Bezdomność to niezwykle złożony problem, który dla ludzi takich jak ja czy Ty, często sprowadza się do jednoznacznej oceny. Leniom nie chce się pracować, wolą pić i żebrać zamiast wziąć się w garść. Bezdomność to pójście na łatwiznę, sposób na życie… I może rzeczywiście po części tak jest, ale czy można generalizować? Wrzucać wszystkich do jednego worka? A jeżeli za tym wyborem stoi coś więcej?

Katarzyna Michalak podjęła się tego trudnego tematu, czy go uniosła? Czy jej barki wytrzymały ciężar problemu? Szczerze mówiąc trudno mi na to pytanie jednoznacznie odpowiedzieć. Z jednej strony wypełniają mnie emocje, bowiem historia była przejmująca, refleksyjna i taka prawdziwa. Z kolei nie jestem przekonana czy problemy zostały omówione należycie, mam wrażenie, że temat został ledwie liźnięty. Wiecie, co mam na myśli? Akcja mknęła jak pociąg ekspresowy zatrzymujący się tylko na wybranych stacjach. Nie mam problemu z brakiem emocji, tych było, co nie miara. I choć światem powieści rządzą zbiegi okoliczności to historia opisana przez autorkę chwyta za serce i nie puszcza do samego końca. Z drżącymi rękami przewracałam strony i w myślach powtarzałam: to nie może być prawda. Jednak, gdy odsunę emocje na bok, spojrzę trzeźwo na treść, wiem że mogło być lepiej, pełniej, może inaczej.

O czym jest, więc książka? O tym, jak łatwo nam wyrokować. Jesteśmy w tym znacznie lepsi niż sąd. Nie mając dowodów, nie znając zdarzenia czy osoby jesteśmy w stanie oceniać. Gdy myślimy o czynach innych ludzi rozpatrujemy je w kategoriach czarno-białych, dopiero gdy sprawa dotknie bezpośrednio nas, świat nabiera różnych barwach.

Bezdomna to historia Kingi, która po roku mieszkania na ulicy, postanawia się zabić. Jak twierdzi: zasłużyła na znacznie gorszy los. Tego dnia znajduje ją Aśka, ex-kochanka jej byłego męża. Daje jej szansę wyjścia na prostą… Czy Kinga zaufa? Czy Aśka rzeczywiście jest tak bezinteresowna? A wreszcie, co skłoniło Kingę do takich wyborów? Jak to się stało, że została potępiona i trafiła na ulicę?

Czytając tę powieść zadawałam sobie wiele pytań. Wciąż i wciąż te same. Jak to się mogło stać? Gdzie byli jej bliscy, rodzina czy chociażby lekarze, pielęgniarki? Czy ślepota ludzka nie zna granic? Ta książka otwiera oczy na wiele problemów. Nie chcąc zdradzać treści ich nie wyjawię, powiem jednak, że warto patrzeć i widzieć. Kto wie, kiedy i jak los pozwoli Ci pomóc…

Niewielu autorów to potrafi, Kasia tak. O czym mówię? O tym, że bohaterowie nie muszą być wymuskani, przesłodzeni czy przedstawieni w samych superlatywach. Ważne by byli prawdziwi. Bohaterami tej książki są zwyczajni ludzie, którzy przechodzą wzloty i upadki, tacy którzy borykają się z problemami codzienności. Jak się okazuje, to właśnie takich bohaterów szukam, takich lubię, takich będę wspominać.

Jak więc oceniam Bezdomną Katarzyny Michalak? To zależy od tego, czy zrobię to sercem czy rozumem. Ja w swoich wyborach kieruję się sercem i tego też Wam życzę. Miłej, a raczej przejmującej lektury życzę. Po zapoznaniu się z treścią tej książki, wasze spojrzenie na świat może ulec przemianie.

ps. Cudna okładka, ten pies i kot są odbiciem relacji bohaterek, bardzo wymowne...

Bezdomność to niezwykle złożony problem, który dla ludzi takich jak ja czy Ty, często sprowadza się do jednoznacznej oceny. Leniom nie chce się pracować, wolą pić i żebrać zamiast wziąć się w garść. Bezdomność to pójście na łatwiznę, sposób na życie… I może rzeczywiście po części tak jest, ale czy można generalizować? Wrzucać wszystkich do jednego worka? A jeżeli za tym...