Podczas czytania sadystyczna część mojej natury wyobrażała sobie, jak by to było, gdyby wspomnienia Conrada zostały lekturą szkolną. Chociaż może nie doceniam wydawnictwa Greg, na pewno *jakieś* streszczenie dałoby radę wypocić...
Ale to tak tylko na marginesie. Jako że nie pracuję w wydawnictwie od bryków, nie potrafiłabym w zasadzie opowiedzieć tej książki. No, były w niej wspomnienia, to pewne. Był zjedzony przez ciotecznego dziadka pies i kucyk Almayera (ach, i od razu zaczęłam żałować, że "Szaleństwa Almayera" nie mam!), pensjonat dla ponurych inżynierów w Alpach i trzeci oficer z zapałem grający na banjo, efemeryczna kompania przewozowa i "rozkoszna" druga córka generała, a na końcu powiewająca w mroku czerwona flaga, która bynajmniej nie miała nic wspólnego z komunizmem - ale ułożyć to wszystko jakoś w miarę sensownie i opowiedzieć? Nie mówiąc już o samych refleksjach i rozważaniach autora, które tym bardziej trzeba przeczytać samemu.
Ogólnie - książka interesująca, miejscami zabawna, ale trzeba lubić Conradowski sposób pisania i styl, żeby ją docenić.

Podczas czytania sadystyczna część mojej natury wyobrażała sobie, jak by to było, gdyby wspomnienia Conrada zostały lekturą szkolną. Chociaż może nie doceniam wydawnictwa Greg, na pewno *jakieś* streszczenie dałoby radę wypocić...
Ale to tak tylko na marginesie. Jako że nie pracuję w wydawnictwie od bryków, nie potrafiłabym w zasadzie opowiedzieć tej książki. No, były w...