"Nie siedzą koło siebie na każdej wspólnej lekcji, ale zdarza się to coraz częściej. Minoo wie, że powinny być ostrożniejsze, zauważyła jednak, że kontakt z drugim człowiekiem uzależnia. Zanim poznała Rebeckę, było tak, jakby zamroziła jakąś część siebie - tę, która tęskniła za towarzystwem i przyjaciółmi. Ale pojawiła się Rebecka i ją rozmroziła. Teraz wie, że bycie samemu, kiedy się nie ma przyjaciół, jest trudne. Ale nie móc z nimi być, kiedy już są - to trudniejsze, niż myślała."

A teraz wyobraźcie sobie jezioro, od tafli którego odbija się światło słońca. Wokół rośnie zielona trawa, a gdzieś w oddali majaczą sylwetki górskich szczytów.
I to właśnie piękne jezioro symbolizuje Krąg, który zapowiadał się całkiem nieźle.
Jednak stojąc przy brzegu owego jeziora i mając za cel przepłynięcie go, niestety nie możemy wiedzieć co nas czeka.
Widzimy tylko czystą taflę wody i ziarenka piasku tuż pod jej powierzchnią.
I tak robimy pierwszy krok.
Potem drugi.
Przemy przed siebie i z czasem odkrywamy, że nasz plan przepłynięcia nie wypali, ponieważ jezioro okazuje się straszliwie płytkie.
Aż w pewnym momencie trafimy na przeszkodę.
Nasze nogi z każdą sekundą coraz bardziej zapadają się w mulistą, zimną i gęstą maź. Aż wreszcie uświadamiamy sobie, że wdepnęliśmy w przysłowiowe gówno.
No ale jesteśmy już przecież w połowie drogi.
Czy jest sens przeć do najblżeszego brzegu?
Nie.
Podążamy dalej do wyznaczonego celu.
W końcu i tak już się ubrudziliśmy.

A mówiąc bardziej obcesowo.
Książka jest infantyla i płytka.
(No może poza paroma ładnymi zdaniami"
"Bo może mógł być szczęśliwy, gdyby tylko jeszcze trochę wytrzymał. (O samobójstwie)"
"Stojąc zawsze z boku, człowiek staje się bardzo uważnym obserwatorem."
"Mama nauczyła ją, że postępowanie każdego człowieka można wytłumaczyć: to kombinacja chemii, genów, przeżyć z dzieciństwa i wyuczonych zachowań.")
Stanowi zbiorowiko pozbawionych sensu scen, które nijak się ze sobą wiażą.
Wątki są rozpoczynane, traktowane po macoszemu, a potem bezceremonialnie porzucane.
Choćby taki o średniowiecznej czarownicy. Albo wątek, za przeproszeniem z dupy, o jakiej Radzie, i tajemniczym "złu". Uchuuuuu. Dreszcze mam normalnie....
A finał był tak beznadziejny i pozabawiony jakiejkolwiek akcji, że aż szkoda mi było czasu na tak głupie zakończenie.

Autorzy (Mats Strindberg pisarz, niezależny dziennikarz i popularny felietonista gazety „Aftonbladet”. Sara Bergmark Elfgren pisarka, blogerka i autorka scenariuszy – tworzy zarówno dla producentów filmowych, jak i telewizyjnych), chcieli napisać młodzieżową książkę, ale im to kompletnie nie wyszło. Od pozbawionych jakiejkolwiek głębi postaci, po żenujące dialogi i wreszcie nudną fabułę, która nawet krótsza byłaby tak samo beznadziejna.

A teraz krótki rekonesans.
Oto słowa kluczowe jakie znajdziemy na okładce książki:
- tajemnice - dlaczego miałby mnie interesować skoro ogół przedstawiał marną jakość?
- miłość - no... no niby tak, ale to wątek tak bardzo poboczny, że aż niewart wzmianki
- strach - patrz pierwszy myślnik...
- przyjaźń - to... to jest śmiech na sali
- magia - a to jest kompletne nieporozumienie, to już Błękitna godzina miała w sobie lepiej opisaną magię niż ta wydmuszka... A tak poważnie - magia to jeden z tych potraktowanych po macoszemu wątków...
Szkoda, bo podobno Krąg miał być w głównej mierze o magii.
Co czytamy w opisie?
"Pewnej nocy, gdy na niebie pojawia się czerwony księżyc, dziewczyny spotykają się w parku. Nie wiedzą jak, ani dlaczego się tu znalazły. Odkrywają, że drzemią w nich tajemne moce, a ich życiu zagraża niebezpieczeństwo... Aby przeżyć, muszą działać wspólnie, tworząc magiczny krąg"
Brzmi nieźle. Mamy zapowiedź magii i przyjaźni w jednym zdaniu. A przynajmniej tak mogłoby się wydawać. Kwestia przyjaźni... Nawet nie będę na ten temat jeszcze bardziej ścierać klawiszy w laptopie. Ludzie się tak nie zachowują i tyle. Cóż niektórzy dorośli najwyraźniej nie potrafią, lub nie powinni pisać młodzieżowych książek.
Wracając do magii.
Z tyłu mamy symbole sześciu żywiołów. Potem okazuje się, że do każdej z dziewczyn przydzielony jest jeden żywioł.
Więc żywioły. Nieźle. Przyznam, że tego elementu byłam najbardziej ciekawa. A tu "ch..".
..............................................................................
(Czy wspominałam, że sposób prowadzenia narracji też jest do dupy?
Mowa o sześciu dziewczynach.
Z punktu widzenia tylko czterech z nich została poprowadzona narracja. Potem zostają tylko trzy bo ta czwarta SPOILER NIE CZYTAJ!!!!>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>zostaje zabita<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< Wtf?)
..............................................................................
Typiara której przydzielone zostało powietrze bawi się tylko niewidzialnością.
Kolejna - ta od ziemi - manipuluje ludźmi. Znowu "tylko".
Następna tu też śmiech na sali, ponieważ>>> Ci, którzy przeczytali spoiler wiedzą.
I ostatnia nie ma nie żadnych mocy. Fajnie. (Teraz możecie sobie wyobrazić podniesiony kciuk w górę i nietęgą minę. Wiecie, taki sarkastyczny kciuk w górze.)
O dwóch pozostałych niewiele wiemy z racji sposobu prowadzenia narracji.
Spodziewałam się więcej owej zapowiadanej magii, a tu taki zawód. No bo naprawdę, czy autorzy nie mogli wysilić się na coś więcej niż tylko niewidzialność, psychiczne sterowanie ludźmi i jednej - dosłownie - sztuczki z ogniem?
A skoro ktoś - tak jak ja - zabiera się za tę książkę ponieważ chce poczytać o magii i przyjaźni to polecam Szklany tron, Błękitną godzinę, Pochodnię w mroku... Cokolwiek byle nie to.
- i wreszcie -śmierć - tylko tu się zgodzę

Podsumuwując...
Nic straconego. (No może za wyjątkiem czasu. Męczyłam to coś ponad trzy tygodnie.) Każda książka nawet zła czegoś uczy.
Mnie chociażby wyobraźni, bo czasami wpadam na niezłe pomysły jak ją zjechać w opinii tu, na tym pięknym książkowym portalu.
Od Kręgu radzę trzymać się z daleka.
A teraz dramatyczny dreszcz obrzydzenia...

"Nie siedzą koło siebie na każdej wspólnej lekcji, ale zdarza się to coraz częściej. Minoo wie, że powinny być ostrożniejsze, zauważyła jednak, że kontakt z drugim człowiekiem uzależnia. Zanim poznała Rebeckę, było tak, jakby zamroziła jakąś część siebie - tę, która tęskniła za towarzystwem i przyjaciółmi. Ale pojawiła się Rebecka i ją rozmroziła. Teraz wie, że bycie...