Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W obliczu śmierci wszyscy jesteśmy samotni {str. 18}

Pewien rodzaj bólu nigdy nie mija.

Straszne rzeczy tak naprawdę nie są takie jak na filmie. Nie są fascynujące. Tylko przerażające i brudne. Przede wszystkim nie można ich wyłączyć.

Jakie życie ją czeka, gdyby udało jej się uciec w las? Byłaby samotna i wyrzucona poza nawias.Prześladowana przez tych, których darzyła zaufaniem.Zdradzona przez tych,którzy obiecali ją chronić.

W liceum jest inaczej - kontynuuje królowa. - Masz większą wolność, ale to odpowiedzialna wolność. Nikt nie będzie się z tobą cackał. Tylko o ciebie zależy, jak będzie wyglądać reszta twojego życia. Tutaj się to rozstrzygnie. Cała twoja przyszłość.

The good die young,
All the evil seems to live forever.

Jak można udawać, że w śmierci [...] jest coś pięknego i sensownego?

Nigdy. Myśleć o słowie "nigdy", to jak patrzeć w dziurę bez dna. Nie można tego zrozumieć. Wieczność. Nieskończoność.

W świecie od zawsze jest pewna ilość magii.

Życie nie będzie lepsze. Lepiej je teraz zakończyć. Unikniesz bólu. Unikniesz rozczarowań. Nigdy nie byłoby lepiej, Elias. Życie to tylko upokarzająca walka. Martwi są szczęśliwi.

Chodzenie do szkoły jest jak przymusowa deportacja na inną planetę-codziennie.

-Miłość musi boleć-wygłosiła.-W przeciwnym razie nie jest prawdziwa.

W obliczu śmierci wszyscy jesteśmy samotni.

Popełniłaś wiele błędów. Ale tak jak musisz nauczyć się wybaczać innym ludziom, tak musisz też nauczyć się wybaczać sobie. Dar łaski istnieje (...). Jeśli masz odwagę go przyjąć.

Mama nauczyła ją, że postępowanie każdego człowieka można wytłumaczyć: to kombinacja chemii, genów, przeżyć z dzieciństwa i wyuczonych zachowań.

- Jest tam kto? - szepcze.
Żadnej odpowiedzi.
Może i dobrze, myśli. W obliczu śmierci wszyscy jesteśmy samotni.

I właśnie teraz,kiedy tak tu leży,nie może pojąć,jak kiedykolwiek mogła wątpić w to,że on ją kocha,nieważne,co by się działo.

Wcześniej wiedziała przynajmniej, kim jest. W tym temacie była jasność. Zdawała sobie sprawę ze swojego położenia. Nieposiadanie niczego do stracenia dawało poczucie bezpieczeństwa. Wtedy mogło być tylko lepiej, mogła marzyć o tym, że pewnego dnia uwolni się od roli, jaką przypisało jej to znienawidzone przez nią miasto. Teraz boi się bardziej niż kiedykolwiek. Boi się powrotu do tego, kim kiedyś była, boi się tego, że będzie taka jak przedtem.

Nie siedzą koło siebie na każdej wspólnej lekcji, ale zdarza się to coraz częściej. Minoo wie, że powinny być ostrożniejsze, zauważyła jednak, że kontakt z drugim człowiekiem uzależnia. Zanim poznała Rebeckę, było tak, jakby zamroziła jakąś część siebie - tę, która tęskniła za towarzystwem i przyjaciółmi. Ale pojawiła się Rebecka i ją rozmroziła. Teraz wie, że bycie samemu, kiedy się nie ma przyjaciół, jest trudne. Ale nie móc z nimi być, kiedy już są - to trudniejsze, niż myślała.

Łańcuch nigdy nie jest mocniejszy niż jego najsłabsze ogniwo.