Moje pierwsze zetknięcie z Austerem, nie zaliczam do najlepszych. Z przeczytanych opinii wnioskuję, że jego powieści w dużej mierze skupiają się na Nowym Jurku, melancholii, i nostalgii, która towarzyszy bohaterom. Nadmiar melancholii w tej książce nadto mnie przytłoczył. Narracja, bez dialogu, sprawia, że często gubiłam wątek, nie byłam w stanie przypisać osób do imion, które pojawiały się w książce. Także dość dużo błądzenie, niekiedy znużenia podczas czytania tej książki. Głównym bohaterem jest Miles Heller, dwudziestoośmioletni, który od kilkunastu lat ucieka przed swoim dotychczasowym życiem, które niczym wyjątkowym się nie różniło ojciec wydawca, macocha i jej syn. Przeciwieństwo Milesa, lekkoduch, imprezowicz. Ucieczka spowodowana jest śmiercią przyrodniego brata, której przyczyną był nieszczęśliwy wypadek, lecz nie dla Milesa, który obarcza się winą. Winą, dla której jedyną drogą jest ucieczka, zrywa kontakt z rodziną, ze znajomymi.W książce meczące były dla mnie opisy drużyn futbolowych, książek nie znanych mi autorów..uśmiercanie osób, które nie mają większego wpływu na treść książki. A na czym skupia się fabuła..Miles pracuje dorywczo, spędza czas na czytaniu książek do czasu gdy w parku poznaje Pilar, nastolatkę, z którą połączyło go nie tylko zamiłowanie do książek lecz również miłość. Dzięki Pilar widzi światełko w tunelu, ratunek dla siebie. Ratunek dla nich. I w pewnym momencie myślałam, ze to taka sielanka, miłość,, fascynacja coś co pozwala wrócić do normalnego świata, nawiązać ponownie kontakt z rodzicami. Ta myśl sprawiła, że książka straciła dla mnie na wartości, obniżając zaciekawienie, opierając się na pewnym schemacie. Lecz to był tylko schemat, jest jeszcze coś co burzy moje wyobrażenie, moją wizję.. nieprzewidywalne zakończenie, za to należy się duży plus.
Poza Milesem w książce pojawiają się inne postacie, chociażby trójka znajomych, która przygarnia go do zamieszkiwanego nowojorskiego domu w dzielnicy Sunset Park. Każda z postaci ciekawa na swój sposób, indywidualna, choć w dużej mierze podobna do Milesa.. cechą wspólną postaci jest zagubienie. Nie twierdzę, że książka jest zła.. jest dobra (co można wywnioskować po znaczącej liczbie przychylnych opinii) lecz ja nie odnalazłam w niej czegoś co by mnie urzekło, wstrząsnęło mną. Ot..bez zbytnich emocji.

Moje pierwsze zetknięcie z Austerem, nie zaliczam do najlepszych. Z przeczytanych opinii wnioskuję, że jego powieści w dużej mierze skupiają się na Nowym Jurku, melancholii, i nostalgii, która towarzyszy bohaterom. Nadmiar melancholii w tej książce nadto mnie przytłoczył. Narracja, bez dialogu, sprawia, że często gubiłam wątek, nie byłam w stanie przypisać osób do imion,...