Ogromny zawód! Tyle pozytywnych komentarzy, a sama książka jest po prostu pusta. Napisana sztucznym patosem, naciągana melancholia, na siłę skonstruowany główny wątek fabuły, nie wspominając już o wtórności tematu.

Mamy tu czwórkę młodych ludzi żyjących nielegalnie w opuszczonym budynku. Czyli po naszemu na squacie. Historię życia każdego z tej czwórki poznajemy ze wszystkimi detalami, jaką mają przeszłość, jakie mają ambicje (lub nie) i co robią. No i przede wszystkim jacy to oni wszyscy są niesamowicie samotni, zagubieni, niezrozumieni, nieprzystosowani do życia w normalnym społeczeństwie itd... Normalnie 'Cierpienia młodego Wertera'! Rzewne, płaczliwe i puste. Grunt to użalać się nad sobą. No dobra, Miles może i przeżył tragiczną śmierć swojego przyrodniego brata (choć ten wątek też jest rozwleczony i mocno naciągany), ale mając takie wsparcie ze strony rodziny, raczej długotrwała depresja i kompletna zmiana światopoglądu mu grozić nie powinna. A sam Miles? No cud nie człowiek. Gdziekolwiek by się nie pokazał wzbudzał ogólną sympatię i zainteresowanie (o podłożu seksualnym) zarówno wśród kobiet i mężczyzn. Jak to niewiele potrzeba żeby być uznanym za skrytego, inteligentnego i wartościowego tylko dlatego, że się nie chce za bardzo rozmawiać z ludźmi.

Innymi słowy - nie wierzę w ani jedno napisane słowo przez Austera, relacje międzyludzkie są sztuczne, emocje zafałszowane i nierealnie smutne. Młodzi ludzie po prostu nie mają pomysłu na życie, tak jak i sam autor chyba nie do końca miał pomysł na książkę. A jednak ją wydał...

Ogromny zawód! Tyle pozytywnych komentarzy, a sama książka jest po prostu pusta. Napisana sztucznym patosem, naciągana melancholia, na siłę skonstruowany główny wątek fabuły, nie wspominając już o wtórności tematu.

Mamy tu czwórkę młodych ludzi żyjących nielegalnie w opuszczonym budynku. Czyli po naszemu na squacie. Historię życia każdego z tej czwórki poznajemy ze...