Zarówno "Przeminęło z wiatrem" jak i jego sequel, "Scarlett" złamały mi serce. Książka Mitchell, dlatego, że była najpiękniejszą powieścią jaką kiedykolwiek przeczytałam. Ripley natomiast napisała według mnie coś, co zupełnie zbezcześciło ten wspaniały tytuł. Zamieniła dwie, bardzo osobliwe, niebywale charyzmatyczne postaci w zupełnie innych ludzi- ludzi bez tych właśnie cech, za które je kochałam.
Rhett. W "Przeminęło z wiatrem" był łotrem, jednak w sposób, przez który równocześnie nie można było mu omówić klasy. Był pociągający, tajemniczy, uwodzicielski, zarazem mroczny. Natomiast Ripley zrobiła z niego zwykłego prostaka, po którym nie został nawet cień dawnego Butlera. Stworzyła jego żałosną kreaturę bez wyrazu. Bez charyzmy. Bez "tego czegoś".
Co do Scarlett natomiast, pokochałam ją za to, że miała charakter. Była niesamowitą kobietą, którą przede wszystkim cechowały duma, siła i hart ducha. W sequelu tę dumę utraciła. Stała się słabą desperatką.
Dawna Scarlett nie płaszczyłaby się przed wszystkimi. Nie dałaby sobą pomiatać w ten sposób. Dawny Rhett nie był tak prostolinijny, a jakże żałosny!
Sięgając po tę kontynuację, miałam poważne wątpliwości. Wiedziałam, że to niemożliwe, by była tak dobra jak "Przeminęło z wiatrem", jednak nie spodziewałam się, że może być aż taką literacką porażką.
Niestety, zdecydowanie nie polecam.

Zarówno "Przeminęło z wiatrem" jak i jego sequel, "Scarlett" złamały mi serce. Książka Mitchell, dlatego, że była najpiękniejszą powieścią jaką kiedykolwiek przeczytałam. Ripley natomiast napisała według mnie coś, co zupełnie zbezcześciło ten wspaniały tytuł. Zamieniła dwie, bardzo osobliwe, niebywale charyzmatyczne postaci w zupełnie innych ludzi- ludzi bez tych właśnie...