Jak można by się przekonać (czytając moją poprzednią recenzję), nie czytałem historii Jacka Reachera we właściwej kolejności, toteż zaglądnąłem w naszym serwisie na spis książek tej serii i wychodzi na to, że właśnie ta książka „urodziła” nam Jacka Reachera. Ponoć sam Stephen King stwierdził, że „Jack Reacher nie ma sobie równych wśród bohaterów współczesnego thrillera”. Chyba mogę się przychylić do tej opinii, choć bardziej postrzegam książki o tym bohaterze jako coś w rodzaju „książki akcji”, niż thrillera. W thrillerze jest trochę więcej strachu, a tu wiadomo, że Jack Reacher załatwi wrednych typów w proporcji właściwej do popełnionych czynów (bez nawiązki). I nie jest to poprawnopolityczne wysyłanie do więzienia, raczej tam, skąd taki typ już nie wraca...
Jack opowiada w książce o wszystkim w pierwszej osobie. Jak widać bardziej przekonujące okazało się (w późniejszych tomach) opowiadanie o Jacku, jako o zjawisku. Z drugiej strony to dobrze, że w pierwszym tomie możemy się z nim zapoznać bardziej osobiście. Pozwala nam to co nieco wniknąć w umysł Jacka, jego charakter i konstrukcję emocjonalną oraz etyczną. Mnie ten facet przekonuje i od razu go lubię i jest to lubienie na zawsze.
Historia opowiedziana - jest średnio prawdopodobna, ale nie przeszkadza mi to. W końcu autor ma prawo się rozwijać.
Jakkolwiek wywabianie jednodolarowych banknotów przy pomocy NaOCl to lekka przesada. (Muszę sobie trochę pomarudzić, a co!). Zacznijmy od tego, że wylewanie do rzeki mieszaniny NaOH + NaOCl nie oznacza ciężkiego zatrucia środowiska wbrew pozorom. Chyba, że wylewano by jakieś niewyobrażalne ilości w jednostce czasu, pytanie tylko: po co? To drogie odczynniki. Gdyby nawet faktycznie użyć NaOCl do wybielania banknotów, tej całej góry banknotów, to wylanie do rzeki części zużytego roztworu nie groziłoby rakiem, chorobami mieszkańców itp. Zacznijmy od tego, że NaOH dość szybko wyłapywałby CO2 z powietrza, z wody i powstawałby Na2CO3, czyli węglan sodu - niespecjalnie groźny :D. NaOCl rozkłada się wydzielając chlor, to prawda, ale ten gaz dość szybko wchodzi w reakcje i aby był groźny, musiałby być w jakimś niebotycznym stężeniu. Zauważmy, że podchlorynów (zwykle jest to podchloryn wapnia Ca(OCl)2) używa się do chlorowania wody w wodociągach i dzięki temu giną bakterie Escherichia coli na przykład. Gdyby autor chciał dołożyć złemu człowiekowi za ekologię, to powinien wymyślić coś lepszego. Aha i jeszcze jedno. Chloru nie da się wylewać do rzeki, bo to jest gaz :D
Zostawmy ekologię. Kiedyś bawiłem się podchlorynami i gwarantuję, że w żaden sposób nie można nimi wybielić jednodolarówki. Nie ma takiej możliwości. Ponadto papier podczas traktowania podchlorynem żółknie i zmienia się do pewnego stopnia także chemicznie (chlorowana celuloza przechodzi do roztworu). Poza tym problem faktury papieru itd. Nierealne, ale niech będzie, może sobie być bajeczka, byle opowieść była ciekawa.
To, co jest charakterystyczne w książkach o Reacherze, to fakt, że nigdy nie możemy być do końca pewni, kto jest sprzymierzeńcem Jacka (dobrym Mzimu), a kto wrogiem (złe Mzimu). To dodaje książkom, także tej - pewnego dreszczyku emocji.
Tak czy inaczej - jestem na TAK. Dałem 7 gwiazdek, a co!

Jak można by się przekonać (czytając moją poprzednią recenzję), nie czytałem historii Jacka Reachera we właściwej kolejności, toteż zaglądnąłem w naszym serwisie na spis książek tej serii i wychodzi na to, że właśnie ta książka „urodziła” nam Jacka Reachera. Ponoć sam Stephen King stwierdził, że „Jack Reacher nie ma sobie równych wśród bohaterów współczesnego thrillera”....