Od dawna szukałam dobrej książki o wilkołaku. A nawet nie tyle dobrej co, „tej właściwej”, która, niczym bratnia dusza rozumiałaby moje oczekiwania względem tematyki i należycie je potraktowała. Z przykrością muszę stwierdzić, że „Dar wilka” nie jest na pewno „tą właściwą”, choć to nie musi oznaczać, że jest złą książką.
Ci, którzy w prozie pani Rice lubią szczegółowe opisy architektury oraz lekko pretensjonalnych bohaterów, będą zadowoleni. Ja po którejś z kolei książce z cyklu o wampirach miałam tym przesyt, ale podobał mi się klimat jaki budowało to wokół krwiopijców: istot tak samo drapieżnych i morderczych, jak wytwornych i nobliwych, których Lestat nazywa „ekskluzywnym klubem dla wybranych.” Wilkołak kojarzył mi się jednak z czymś znacznie bardziej pierwotnym, instynktownym i nieujarzmionym. Sposób w jaki autorka opisuje ich głód mordu, wewnętrzne napięcie i nieposkromioną potrzebę „pójścia w las” mnie nie przekonuje. Próby poradzenia sobie z historią i genezą gatunku uważam za nieudane. Kilka razy łapałam się też za głowę ze względu na tłumaczenie, kilka zdań było niepoprawnych składniowo, tłumacz przekładał też zupełnie niepotrzebnie nazwy własne. Rozterki moralne bohatera również wydają się nieco płytkie, można odnieść wrażenie że nie tylko Reuben ale i kilka innych osób martwi się nie tym, czym tak naprawdę powinno. O tym z jaką łatwością rodzą się dozgonne uczucia, oddawane są w darowiznę bezcenne nieruchomości i pokonywani są okrutni prześladowcy nie wspomnę. Pozostaje mi jedynie pogodzić się z tym, że u pani Rice bohaterem nie zostanie nikt, kto naprawdę musiałby pracować zarobkowo a dla rozrywki nie słuchałby Mozarta rozparty w zabytkowych meblach. Dla fanów „Kronik wampirów” i „Opowiadań o czarownicach z rodu Mayfair” polecam. Dla sympatyków tematu lykanotropii polecam już mniej. Zawsze to coś nowego w temacie wilkołaków, choć nie wydaje mi się by Anna Rice zrobiła dla tego gatunku to co niewątpliwie zrobiła wyciągając wampiry z katakumb.

Od dawna szukałam dobrej książki o wilkołaku. A nawet nie tyle dobrej co, „tej właściwej”, która, niczym bratnia dusza rozumiałaby moje oczekiwania względem tematyki i należycie je potraktowała. Z przykrością muszę stwierdzić, że „Dar wilka” nie jest na pewno „tą właściwą”, choć to nie musi oznaczać, że jest złą książką.
Ci, którzy w prozie pani Rice lubią szczegółowe...