Tytuł nawiązuje do dziecięcego określenia osoby zezującej. Dlaczego? Ponieważ to był pierwszy symptom, który zauważył młodszy brat głównego bohatera, a zarazem narratora, świadczący o tym, że coś złego dzieje się z jego wzrokiem. W wieku lat szesnastu Ryan, rozpoczął powolną wędrówkę w kierunku ślepoty. Czytelnik może mu w niej towarzyszyć, obserwować jego codzienne zmagania. Początkowo było to tylko zdziwienie, że czegoś nie zauważył, a później powolne uznawanie faktu, że choroba nie zniknie, a wzrok będzie się jedynie pogarszać. Książka zawiera mnóstwo refleksji dotyczących zarówno niewidzących, np. „Codziennie brakuje mi czegoś, ale czego tak naprawdę? Zjawisk takich jak kolor, głębia, kształt. Przedmioty mają zapach, smak, fakturę, ciężar. Ten świat robi masę hałasu, szczególnie kiedy na niego wpadam” jak i widzących: „Widzieć oznacza coś przegapiać. Zawsze mamy do czynienia ze stratą”. Można się z niej dowiedzieć w jaki sposób osoba niewidoma postrzega świat: „Jeśli nie powiesz o czymś niewidomemu, tego czegoś nie ma. Jeżeli wydasz wskazówki górnej połowie ciała, dolna nie będzie wiedziała, co robić” i na ile niekomunikatywny jest język, którym się porozumiewamy, jak bardzo gest jest wkomponowany w to, co mówimy. Nawet sobie nie uświadamiamy, że machnięcie ręki to za mało dla niewidomego. Swoistą wisienką na torcie jest dystans autora do jego upośledzenia, zdolność do spojrzenia na sytuację w jakiej się znalazł z przymrużeniem oka: „To właśnie podziwiam w niewidomych ludziach. Mamy niezrównaną zdolność do sypania piasku w tryby biurokracji, wszystko jedno, czy celowo, czy nie. Nasze ciała tak bardzo odmawiają współpracy, że nie uginamy się łatwo przed takimi hasłami jak efektywność czy standaryzacja”. Rewelacyjna książka, którą czyta się jednym tchem, chociaż na pierwszy rzut oka to zwykła autobiografia przeciętnego człowieka.

Tytuł nawiązuje do dziecięcego określenia osoby zezującej. Dlaczego? Ponieważ to był pierwszy symptom, który zauważył młodszy brat głównego bohatera, a zarazem narratora, świadczący o tym, że coś złego dzieje się z jego wzrokiem. W wieku lat szesnastu Ryan, rozpoczął powolną wędrówkę w kierunku ślepoty. Czytelnik może mu w niej towarzyszyć, obserwować jego codzienne...