Z początku książka i jej bohater nie chwytali mnie za serce, jednak im dalej, tym trudniej mi się było z nimi rozstawać. Ciekawa historia oraz niecodzienna dla wielu z nas perspektywa na życie. Polecam!

Z początku książka i jej bohater nie chwytali mnie za serce, jednak im dalej, tym trudniej mi się było z nimi rozstawać. Ciekawa historia oraz niecodzienna dla wielu z nas perspektywa na życie. Polecam!

Tytuł nawiązuje do dziecięcego określenia osoby zezującej. Dlaczego? Ponieważ to był pierwszy symptom, który zauważył młodszy brat głównego bohatera, a zarazem narratora, świadczący o tym, że coś złego dzieje się z jego wzrokiem. W wieku lat szesnastu Ryan, rozpoczął powolną wędrówkę w kierunku ślepoty. Czytelnik może mu w niej towarzyszyć, obserwować jego codzienne zmagania. Początkowo było to tylko zdziwienie, że czegoś nie zauważył, a później powolne uznawanie faktu, że choroba nie zniknie, a wzrok będzie się jedynie pogarszać. Książka zawiera mnóstwo refleksji dotyczących zarówno niewidzących, np. „Codziennie brakuje mi czegoś, ale czego tak naprawdę? Zjawisk takich jak kolor, głębia, kształt. Przedmioty mają zapach, smak, fakturę, ciężar. Ten świat robi masę hałasu, szczególnie kiedy na niego wpadam” jak i widzących: „Widzieć oznacza coś przegapiać. Zawsze mamy do czynienia ze stratą”. Można się z niej dowiedzieć w jaki sposób osoba niewidoma postrzega świat: „Jeśli nie powiesz o czymś niewidomemu, tego czegoś nie ma. Jeżeli wydasz wskazówki górnej połowie ciała, dolna nie będzie wiedziała, co robić” i na ile niekomunikatywny jest język, którym się porozumiewamy, jak bardzo gest jest wkomponowany w to, co mówimy. Nawet sobie nie uświadamiamy, że machnięcie ręki to za mało dla niewidomego. Swoistą wisienką na torcie jest dystans autora do jego upośledzenia, zdolność do spojrzenia na sytuację w jakiej się znalazł z przymrużeniem oka: „To właśnie podziwiam w niewidomych ludziach. Mamy niezrównaną zdolność do sypania piasku w tryby biurokracji, wszystko jedno, czy celowo, czy nie. Nasze ciała tak bardzo odmawiają współpracy, że nie uginamy się łatwo przed takimi hasłami jak efektywność czy standaryzacja”. Rewelacyjna książka, którą czyta się jednym tchem, chociaż na pierwszy rzut oka to zwykła autobiografia przeciętnego człowieka.

Tytuł nawiązuje do dziecięcego określenia osoby zezującej. Dlaczego? Ponieważ to był pierwszy symptom, który zauważył młodszy brat głównego bohatera, a zarazem narratora, świadczący o tym, że coś złego dzieje się z jego wzrokiem. W wieku lat szesnastu Ryan, rozpoczął powolną wędrówkę w kierunku ślepoty. Czytelnik może mu w niej towarzyszyć, obserwować jego codzienne...

Nie cierpię określania książek opowiadających o tragediach ludzkich jako "zabawne". I naprawdę nie życzę osobom, które tak je odbierają, żeby kiedykolwiek taka "zabawa" stała się ich udziałem.

Historia młodego mężczyzny tracącego wzrok dla mnie w żaden sposób zabawna nie jest, doceniam jednak poczucie humoru Autora. Uważam, że w każdej sytuacji życiowej, nawet tak tragicznej, w jakiej znalazł się Autor, można znaleźć miejsce na dobry żart, który tak często pozwala nam pozostać przy zdrowych zmysłach. Żartowanie z siebie, szczególnie przez osoby niepełnosprawne, jest jednak tak cholernie trudne, że chylę czoła przed wszystkimi, którzy to potrafią.

I naprawdę widzę olbrzymią różnicę pomiędzy zabawą a autoironią, poczuciem humoru czy dobrym żartem sytuacyjnym.

Książkę bardzo polecam wszystkim lubiącym poszerzać swoje horyzonty myślowe :)

Nie cierpię określania książek opowiadających o tragediach ludzkich jako "zabawne". I naprawdę nie życzę osobom, które tak je odbierają, żeby kiedykolwiek taka "zabawa" stała się ich udziałem.

Historia młodego mężczyzny tracącego wzrok dla mnie w żaden sposób zabawna nie jest, doceniam jednak poczucie humoru Autora. Uważam, że w każdej sytuacji życiowej, nawet tak...

Czekałam na Maroko w podróży niewidomego mężczyzny...Maroko się nie pojawiło co prawda, jednak udało mi się dowiedzieć o historii utraty wzroku przez młodego człowieka. Nie ma tu żadnej tragedii, smutku niezbyt wiele a zabawna opowieść o nauce poruszania się w świecie. W tle pojawia się praca nauczyciela języka w Seulu, gdzie bohater ukrywa swoją utratę wzroku. Poznajemy również jak niewidomy poznaje naszą kopalnię soli w Wieliczce.

Czekałam na Maroko w podróży niewidomego mężczyzny...Maroko się nie pojawiło co prawda, jednak udało mi się dowiedzieć o historii utraty wzroku przez młodego człowieka. Nie ma tu żadnej tragedii, smutku niezbyt wiele a zabawna opowieść o nauce poruszania się w świecie. W tle pojawia się praca nauczyciela języka w Seulu, gdzie bohater ukrywa swoją utratę wzroku. Poznajemy...

Książka bardzo dobrze opisuje historię człowieka, który traci wzrok. Pozwala go zrozumieć i wczuć się w jego sytuację. Dla mnie osobiście bardzo wartościowa literatura, która otworzyła mi oczy na problemy osób niewidomych i niedowidzących i zwróciła uwagę na często absurdalne zachowania osób widzących w stosunku do niewidomych.

Książka bardzo dobrze opisuje historię człowieka, który traci wzrok. Pozwala go zrozumieć i wczuć się w jego sytuację. Dla mnie osobiście bardzo wartościowa literatura, która otworzyła mi oczy na problemy osób niewidomych i niedowidzących i zwróciła uwagę na często absurdalne zachowania osób widzących w stosunku do niewidomych.

Książka zabawna, a zarazem pozwalająca uzmysłowić sobie jak żyje się ludziom pozbawionym jednego zmysłu -w tym przypadku wzroku. O tym jak trudno radzić sobie w życiu, przestrzeni i jak trudno pogodzić się z faktem, że tracimy coś bezpowrotnie.

Książka zabawna, a zarazem pozwalająca uzmysłowić sobie jak żyje się ludziom pozbawionym jednego zmysłu -w tym przypadku wzroku. O tym jak trudno radzić sobie w życiu, przestrzeni i jak trudno pogodzić się z faktem, że tracimy coś bezpowrotnie.