Kawał roboty, to fakt. Sporo się dowiedziałem. Może tylko niepotrzebne są pewne pikantne szczegóły z prywatnego życia postaci historycznych - skąd ta pewność, że akurat tak było? Ale co do ogólnej wiedzy historycznej przekazywanej przez książkę nie mam zastrzeżeń. Autor chwilami przemyca sensacje, co nie dyskwalifikuje całego dzieła.
Szkoda tylko, że współczesne fotografie - w odróżnieniu od historycznych - nie są kolorowe.
Są rozdziały, w których jest dużo cytatów z literatury pięknej, co zaczyna sprawiać wrażenie antologii. Natomiast przewodnikiem, także historycznym, lektura jest. Dowiemy się z niej jak wyglądało życie kiedyś, a jak w czasach pisania książki przez S. Kopra. Porad dla turystów też nie brakuje.

Kawał roboty, to fakt. Sporo się dowiedziałem. Może tylko niepotrzebne są pewne pikantne szczegóły z prywatnego życia postaci historycznych - skąd ta pewność, że akurat tak było? Ale co do ogólnej wiedzy historycznej przekazywanej przez książkę nie mam zastrzeżeń. Autor chwilami przemyca sensacje, co nie dyskwalifikuje całego dzieła.
Szkoda tylko, że współczesne fotografie...

Przyznam szczerzę, że tytuł mnie trochę rozczarował jak sięgałem po tę książkę. Jednak zawartość okazała się naprawdę bardzo ciekawa. Już na wstępie autor podkreślił że ta książka ogranicza się wyłącznie do polskich wątków na ziemiach Ukraińskich. Koper przybliża nam swoje wyprawy na ziemie Ukrainy polskimi śladami – najczęściej jednak są to tragiczne historie. Książka jest bardzo dobrze podzielona na obszary oraz miejscowości w których znajdują się bądź znajdowały ślady polskości. Zapoznajemy się tutaj z historiami największych polskich rodów, które posiadały swoje majątki na terenie dzisiejszej Ukrainy. Musze przyznać, że nie spodziewałem się że historia tamtych terenów jest tak obszerna. W większości przypadków teraz rejony dzisiejszej Ukrainy są pomijane i młodzi niewiele mają pojęcia co tam się wydarzyło. Autor bardzo umiejętnie przedstawia najwybitniejszych Polaków i ich kontakty z Kresami. Spora część z nich pochodziła – dzisiaj się już o tym nie mówi.
Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Otrzymałem tutaj wyczerpujące informacje dotyczące Kresów gdy znajdowały się one pod panowaniem Polaków. Autor pokusił się także o bogaty zbiór fotografii przedstawiający dzisiejszy stan zabytków. Również bardzo spodobało mi się historyczne podejście do każdego z nich. Także pozytywnie odbieram wstawki autora dotyczące informacji gastronomicznych i porad co można zobaczyć gdy dany obiekt jest zamknięty. Ta książka przybliżyła mi historię Kresów, które przez lata były częścią Rzeczpospolitej. Czytajcie.

Przyznam szczerzę, że tytuł mnie trochę rozczarował jak sięgałem po tę książkę. Jednak zawartość okazała się naprawdę bardzo ciekawa. Już na wstępie autor podkreślił że ta książka ogranicza się wyłącznie do polskich wątków na ziemiach Ukraińskich. Koper przybliża nam swoje wyprawy na ziemie Ukrainy polskimi śladami – najczęściej jednak są to tragiczne historie. Książka jest...

Naprawdę niezła książka o polskiej części historii Ukrainy. Przeczytałem z przyjemnością.

Naprawdę niezła książka o polskiej części historii Ukrainy. Przeczytałem z przyjemnością.

Ho, ho! – pomyślałam, zobaczywszy kolejny po Chorwacji kraj, którym zafascynował się autor. Toż to o samych Kozakach zaporoskich czytałam osobną, kilkusetstronicową książkę! A gdzie reszta!?
I tutaj autor szybko rozwiał moje wątpliwości co do braku proporcji podjętych zamiarów do sił, umieszczając we wstępie to zdanie: "Książka ogranicza się wyłącznie do polskich wątków na ziemiach Ukrainy. Koncentrowałem się na reliktach polskości, pomijając (na ogół) dorobek innych narodów". To wybiórcze podejście do podróży po Ukrainie, zasygnalizowane również w podtytule: tragiczne dzieje, polskie ślady, nie pozostawiało żadnych wątpliwości, że będzie to podróż najpierw Polaka, a potem historyka po Kresach śladami rodaków wielkich i znaczących oraz tych anonimowych, żyjących i ginących za ich polskość. Czekała mnie wycieczka bardzo emocjonalna i osobista. Jestem trzecim pokoleniem tych Polaków, którzy musieli uciekać z Ukrainy na tak zwane Ziemie Odzyskane, a których przyjęło się w imię poprawności politycznej, nazywać, używając nomenklatury komunistycznej, repatriantami. Sama wolę określenie – przesiedleńcy. Z tego też powodu Ukraina była w moim życiu od zawsze, przywoływana we wspomnieniach dziadków i w języku mieszanym, którego używali. A ponieważ na Ziemie Odzyskane (o ironio losu!) trafili również Ukraińcy z akcji Wisła, siłą rzeczy dorastałam wśród nich, chodziłam razem do szkoły, spędzałam czas wolny, przyjaźniłam się, utrzymując kontakt do dzisiaj. Co ciekawe, nie miałam jednak poczucia rozdwojenia i braku lojalności. Nas młodych sprawy rodziców już nie dotykały emocjonalnie. Nigdy pochodzenie nie było powodem sporów czy uprzedzeń, jakie obserwowaliśmy u swoich rodziców i dziadków. Nie posiadałam również wewnętrznego przymusu zobaczenia starej ziemi, jaki czułam wśród starszego pokolenia. Jednak to nie znaczy, że nie interesowałam się tematem.
Wręcz przeciwnie.
Próbowałam poznać wspólną przeszłość stosunków polsko-ukraińskich, szukając jej w książkach historycznych, bo przekaz rodzinny był bardzo subiektywny, jednostronny i wyidealizowany. A ja potrzebowałam obiektywnej prawdy, powstałej z syntezy spojrzeń obu stron. Trudno było w czasach komuny o takie pozycje, zwłaszcza że, jak zauważa autor, "pracowała nad tym wytrwale propaganda rosyjska, a później sowiecka. Poza oficjalnymi, antypolskimi wersjami wydarzeń na Zadnieprzu, prezentowanymi w podręcznikach, wykorzystano literaturę, film, a nawet muzykę". Dokładnie to samo działo się po polskiej stronie w myśl zasady radzieckich okupantów – dziel i rządź. Obie strony więc konsekwentnie unikały informacji na temat własnych działań eksterminacyjnych lub odwetowych. W zdaniu sformułowanym przez autora – "Bardzo charakterystyczne jest wyciszenie tematu w relacjach Polaków ocalałych z rzezi". – jest wiele prawdy. Z czasem zauważyłam tę ciszę wśród moich krewnych i co smutne, trwającą do dzisiaj. Stąd moje poszukiwania, dociekania, żeby uporządkować tę wiedzę i zrozumieć zapieczone, zamknięte na argumenty postawy obu stron starszego pokolenia. I stąd też moja radość na tę książkę, właśnie w takiej formie i tegoż autora, którego czytam, znam styl przekazywania wiedzy i mu ufam.
I nie zawiodłam się.
Otrzymałam nie Historię Kresów dla Polaków napisaną przez Historyka, ale opowieść o ludziach, dla ludzi opowiedzianą przez człowieka, mającego rozległą wiedzę historyczną, na temat odwiedzanych miejsc, który wyruszył na trudny szlak znaczony krwią obu narodów, by, jak sam powiedział, "chłonąć atmosferę tego niepowtarzalnego miejsca. Odczuć zmysłami miasto, o którym czytałem, które znałem z opisów literackich i przekazów historycznych. A teraz osobiście dotykałem murów na zawsze zapisanych w dziejach naszego kraju".
A ja chłonęłam tę atmosferę razem z nim.
Przeszłe widoki miast, miasteczek i wsi zapisanych w źródłach historycznych (ich obszerną bibliografię znalazłam na końcu książki),na które się powoływał lub w literaturze często oddając głos pisarzom i konfrontując je ze stanem zastanym. Nie zapominał mi tego pokazać również na licznych fotografiach zamieszczonych w książce. Krajobrazy lasów, rzek i stepów tak pięknie opisanych przez Adama Mickiewicza, a którym poświęcił cały, jeden rozdział. Często, gęsto oddając w tych wędrówkach głos nie tylko poetom, ale i pisarzom, których śladami podążał, jak chociażby za powieścią "Ogniem i mieczem" Henryka Sienkiewicza. Ba! Nawet filmu, ze słynnymi Schodami Nadmorskimi w Odessie!
A każdy rozdział skrywał inną atmosferę, nastrój i emocje. Od tych nostalgicznych i dumnych z lekką nutą humoru podczas odwiedzin Lwowa, poprzez rozpacz wojen i ciągłych konfliktów, których efektem były makabryczne w opisach wydarzenia na Wołyniu łącznie z polskim odwetem silnie podszytym zemstą, aż do podekscytowania wątkami szpiegowsko-sensacyjnymi. Towarzyszące oczywiście przede wszystkim bohaterom opisywanych historii. Losom Polaków szczęśliwym, zawiłym, zdumiewającym, jak Zofii Potockiej, która Polką nie była!, czy tragicznym, jak Brunona Schulza. Mającym wpływ na wspólną historię i taką właśnie razem ją tworząc.
Kresy zachowały swój urok po dzisiaj. Nie oparł się mu sam autor, pozwalając sobie na uzewnętrznienie towarzyszących i kłębiących się w nim emocji, pisząc o zakochaniu się we Lwowie ujrzanym z Wysokiego Zamku czy o zrozumieniu czaru ukraińskiego stepu obserwowanego z chocimskiej baszty. Jednocześnie zapraszając do zwiedzania, w miarę możliwości, indywidualnego, bo tylko dzięki takiemu bez pośpiechu, gwaru, tłoku, "bez szmerów rozmów i gderliwego głosu przewodnika można niemal usłyszeć głos Boga". Podaje przy tym wiele praktycznych wskazówek, których próżno szukać w oficjalnych przewodnikach – co warto zobaczyć z dala od turystycznych szlaków, na co zwrócić szczególną uwagę, czego i kogo unikać, czym jechać, gdzie się zatrzymać na nocleg, co zrobić, gdy zwiedzany obiekt jest niedostępny, co i gdzie najsmaczniej zjeść i jakiego piwa posmakować, a przede wszystkim, przed wyjazdem, koniecznie obejrzeć kilka komedii Stanisława Barei, jako wstęp do czekających realiów, by niczemu się potem nie dziwić, tylko chłonąć, poznawać i doznawać, szukając zrozumienia współczesnych, wzajemnych postaw Polaków i Ukraińców w genezie konfliktu w przeszłości obu narodów.
Ja je znalazłam.
naostrzuksiazki.pl

Ho, ho! – pomyślałam, zobaczywszy kolejny po Chorwacji kraj, którym zafascynował się autor. Toż to o samych Kozakach zaporoskich czytałam osobną, kilkusetstronicową książkę! A gdzie reszta!?
I tutaj autor szybko rozwiał moje wątpliwości co do braku proporcji podjętych zamiarów do sił, umieszczając we wstępie to zdanie: "Książka ogranicza się wyłącznie do polskich wątków na...

Czytam książki Pana Sławomira z ogromną przyjemnością. Tak było i tym razem. Przewodnik historyczny po Ukrainie to jednocześnie kawał naszej historii. Wiele ciekawych faktów o Lwowie, Kresach, apokalipsie na Wołyniu. Sporo nawiązań do "Ogniem i mieczem" Sienkiewicza, ale też wiele informacji przydatnych dla osób podróżujących nad Morze Czarne, do Odessy. Polecam

Czytam książki Pana Sławomira z ogromną przyjemnością. Tak było i tym razem. Przewodnik historyczny po Ukrainie to jednocześnie kawał naszej historii. Wiele ciekawych faktów o Lwowie, Kresach, apokalipsie na Wołyniu. Sporo nawiązań do "Ogniem i mieczem" Sienkiewicza, ale też wiele informacji przydatnych dla osób podróżujących nad Morze Czarne, do Odessy. Polecam

Świetna pozycja. Autor ze swadą prowadzi przez historię miejsc i opisuje osoby, które zostawiły ślady w naszej pamięci. Pisze to bez nostalgii, czy stawiania na piedestał. Pełno tu ciekawostek. Czyta się to fantastycznie. I do tego jakie pouczające dowiedzieć się, kto to naprawdę był Pan Wołodyjowski. Albo o mieście królowej Sonki i co ci Tatarzy uczynili książętom kijowskim. Wciąga od pierwszego słowa. Jest podzielona na regiony i każda opowieść to indywidualna historia kogoś lub czegoś, więc można sobie dawkować wg miejsc wyjazdu. Albo przeczytać w całości, bo to bardzo dobra pozycja. Ja kijowskie rozdziały przeczytałam 3 razy - przed wyjazdem, w trakcie i po. Bo absolutnie warto. Gorąco polecam.

Świetna pozycja. Autor ze swadą prowadzi przez historię miejsc i opisuje osoby, które zostawiły ślady w naszej pamięci. Pisze to bez nostalgii, czy stawiania na piedestał. Pełno tu ciekawostek. Czyta się to fantastycznie. I do tego jakie pouczające dowiedzieć się, kto to naprawdę był Pan Wołodyjowski. Albo o mieście królowej Sonki i co ci Tatarzy uczynili książętom...

Bardzo lubię serię Przewodników Historycznych Bellony zwłaszcza napisanych przez pana Kopra. Tym razem również się nie zawiodłem!
Książka napisana z dużą dozą nostalgii, prowadzi nas głównie szlakami polskiej bytności w granicach dzisiejszej Ukrainy(nie wiem jak przypisać do tego Krym) ale nie tylko. Poparta sporą bibliografią, poruszająca drażliwe tematy jak Wołyń czy Cmentarz Łyczakowski we Lwowie ale również obiektywnie prezentująca błędy popełnione przez Polaków
Oby więcej takich pozycji!

Bardzo lubię serię Przewodników Historycznych Bellony zwłaszcza napisanych przez pana Kopra. Tym razem również się nie zawiodłem!
Książka napisana z dużą dozą nostalgii, prowadzi nas głównie szlakami polskiej bytności w granicach dzisiejszej Ukrainy(nie wiem jak przypisać do tego Krym) ale nie tylko. Poparta sporą bibliografią, poruszająca drażliwe tematy jak Wołyń czy...

Warto mieć ze sobą podróżując po Ukrainie. Naprawdę ciekawe informacje przedstawiony w przystępny sposób. Dobrze uzupełniają wiedzę ze standardowych przewodników, co sprawia, że zwiedzanie Ukrainy jest jeszcze ciekawsze.

Warto mieć ze sobą podróżując po Ukrainie. Naprawdę ciekawe informacje przedstawiony w przystępny sposób. Dobrze uzupełniają wiedzę ze standardowych przewodników, co sprawia, że zwiedzanie Ukrainy jest jeszcze ciekawsze.

Książka bardzo potrzebna, przewodnik historyczny to świetna pozycja dla miłośników historii i podróży, do wykorzystania w praktyce podczas wyjazdu.
Oba przewodniki kresowe autora pochłonąłem z wielką ciekawością.

Książka bardzo potrzebna, przewodnik historyczny to świetna pozycja dla miłośników historii i podróży, do wykorzystania w praktyce podczas wyjazdu.
Oba przewodniki kresowe autora pochłonąłem z wielką ciekawością.

Tytuł od czapy, i już to świadczy o autorze.

Tytuł od czapy, i już to świadczy o autorze.