„- Mamy prawo do swojego życia!”


Connor miał zostać zesłany na podzielenie przez rodziców i przez przypadek się o tym dowiedział. Najpierw zachowywał się nienagannie, jak dziecko, które każdy chciałby mieć, by dać im poniekąd nauczkę. W końcu nic mu nie powiedzieli o tych planach, bo i po co, pewnie to przez te jego bójki. Chłopak uciekł, tym samym łamiąc prawo. Gdzieś indziej młoda Risa, wychowana w domu dziecka, grająca na fortepianie, miła dziewczyna ma podobny problem. Niestety państwo nie zamierza nadal utrzymywać aż tak dużej liczby dzieci, a ona może lepiej przysłużyć się, będąc podzieloną. Nastolatka zostaje wsadzona do autobusu, jadącego do ośrodka donacyjnego. I na koniec Levi, młody dziesięciorodny, który od urodzenia przygotowany jest na wypełnienie swego zadania, nie boi się tego, a wręcz chce, czuje się jak ktoś lepszy, wybrany przez Boga. On również kieruje się do ośrodka... Ścieżki tej trójki w pewnym momencie przecinają się, a wywołuje to małą aferę. Dzieciaki, różne od siebie, z odmienną przeszłością, jak i również przekonaniami, dążą do tego samego celu. Przetrwania.

„- Zmiana – powtarza urzędniczka – to wszystko. W ten sam sposób lód zamienia się w wodę, woda zamienia się w chmury. Będziesz żyła, Riso. Tylko, że w innej formie.”

Ważne są tutaj realia panujące w powieści, inaczej nie pojmie się wagi sytuacji. Po Drugiej Wojnie Moralnej w niedalekiej przyszłości uchwalone zostały poprawki do konstytucji, zwane Kartą Życia, które miały zadowolić i zwolenników wolnego wyboru, i obrońców życia. Choć tak naprawdę obie strony przegrały w tym porozumieniu. Zgodnie z prawem dzieci w wieku od 13 do 18 lat mogły zostać zesłane na podzielenie, coś jak aborcja z mocą wsteczną. Dziecko ma trzynaście lat na wykazanie się, pokazanie swojej wartości. A potem w ciągu tych pięciu lat, rodzice stanowią, co się z nimi stanie. Podzielenie polega na pozyskaniu wszystkich kończyn, tkanek, organów, całej krwi, co do kropelki i przekazanie ich potrzebującym. Można uratować tak życie, lecz w ten sposób, o wiele więcej osób traci życie. Choć nie, społeczeństwo powszechnie akceptuje te metody i twierdzi, iż nie jest to śmierć, w końcu całe ciało nadal będzie żyło, tyle że w częściach u różnych biorców. To nie śmierć... to jedynie zmiana.

Taka wizja świata przeraża. Jak na ironię Karta Życia zamiast chronić świętość życia, to tylko zmniejszyła jego wartość. Ludzie nie mogę decydować o swoim ciele, istnieniu, to nienormalne i każdy to przyzna. Książka w ten sposób porusza wiele problemów, tematów, m.in. ten dotyczący posiadania duszy. Zadaje pytania, na które nie otrzymujemy odpowiedzi, które skłaniają do myślenia. Poddaje próbie człowieczeństwo niektórych osób, tam wiele z nich nie jest ludźmi, przynajmniej nie wykazują tego swoim zachowaniem. Również śmierć jest tutaj ciągle blisko, nie może być inaczej, w końcu podzielenie, to nie tylko zmiana, jak próbuje to utrzymać społeczeństwo, przyzwyczajone do takiego stanu rzeczy. Ponadto czytelnik widzi wyraźnie pytanie kryjące się na stronach powieści, o jego stanowisko wobec aborcji. Także wiara w Boga nie jest pominięta w tej historii, a ma swe znaczenie. Tej powieści nie da się przeczytać ot tak, na luzie, nad nią trzeba pomyśleć, ją się przeżywa.

„Podzieleni nie odchodzili z hukiem – nie odchodzili nawet z płaczem. Odchodzili w ciszy, która towarzyszy płomieniu świecy gaszonej palcami.”

Sama historia jest bardzo ciekawa i poruszająca. W pozycji tej nie ma makabry, drastycznych scen, ani nic z tych rzeczy, jest za to aura zagadkowości, zastanowienie się nad moralnością człowieka, religią czy też śmiercią. To wszystko oddziałuje na psychikę czytelnika i aż wywołuje ciarki. Ta powieść fascynuje, a jednocześnie przeraża. Narracja prowadzona jest z perspektywy obserwatora wszechwiedzącego i zazwyczaj skupia się na trójce głównych bohaterów, choć nie zawsze. Wszystko opowiadane jest w czasie teraźniejszym, co pozwala poczuć się czytelnikowi, jakby był uczestnikiem wydarzeń. Akcja płynie szybko, odbiorca nie ma kiedy się nudzić. Wielowątkowość jest kolejnym atutem tej książki, nie skupiamy się jedynie na ucieczce głównych postaci, ale również na innych sprawach. Także kreacji bohaterów nie można nic zarzucić, jest ona bezbłędna, charaktery tych nastolatków są pełne i wyraziste, osoby te stają się odbiorcy bliskie w trakcie lektury, nie ma tutaj mowy o patrzeniu na ich poczynania z obojętnością.

Pozycję tę chciałam przeczytać już od dawana i cieszę się, iż w końcu mi się to udało. Książka wciąga już od pierwszych stron do swej rzeczywistości, nie można się od niej oderwać, przeżywając wszystko wraz z bohaterami, przejmując się ich losami i kibicując im na ich nowej drodze życia. Mimo tego że jej temat jest poważny i zatrważający, to znajdą się też sceny czy dialogi lżejsze w odbiorze, bardziej humorystyczne, które rozluźniają atmosferę. Ta powieść jest inteligentna, rozprawia o dylematach moralnych, nienaruszalności ludzkiego życia, naturze człowieka i nie tylko. Wywołuje silne emocje, i to nie wyłącznie te negatywne, jak strach, przerażanie, ale również zachwyt nad całokształtem. Ten utwór jest zwyczajnie świetny! „Podzieleni” to dopiero początek, mimo iż miała być to samodzielna historia, doczekała się ona już kontynuacji, po którą z pewnością sięgnę, gdy zostanie w Polsce wydana. Tymczasem lekturę tę polecam wszystkim, ją zwyczajnie warto przeczytać!


„- Gorzałę? - pyta Connor.
- Alkohol! Jak Boga kocham, całe to pokolenie jest takie samo. NIEDOUCZONE!”


Moja ocena 9/10

„- Mamy prawo do swojego życia!”


Connor miał zostać zesłany na podzielenie przez rodziców i przez przypadek się o tym dowiedział. Najpierw zachowywał się nienagannie, jak dziecko, które każdy chciałby mieć, by dać im poniekąd nauczkę. W końcu nic mu nie powiedzieli o tych planach, bo i po co, pewnie to przez te jego bójki. Chłopak uciekł, tym samym łamiąc prawo. Gdzieś...