"Rzeczpospolita Obojga Narodów", czyli księga najpierw niewykorzystanych, a później straconych szans, czyli jak to pycha, egoizm, awanturnictwo i prywata prowadzą najpierw do anarchii, a później upadku państwa (przy sporym udziale duchowieństwa)…
Rzecz to trudna w odbiorze (choć czyta się jak powieść), bo człowiek nie może wyjść z podziwu (zgrozy), patrząc na głupotę przodków. I nie jest ważne kim ów przodek był, jak pisał J. Kaczmarski, chłopem, mieszczaninem czy szlachcicem, różny był tylko stopień głupoty, a tym samym winy.
Trudno się nie zgodzić z Pawłem Jasienicą, że początek upadku to panowanie Zygmunta III, dewota, którego Szwecja nie chciała (na swoje szczęście), a za którego sprawą nie dość, że Rzeczpospolita została wciągnięta w wojny ze Szwecją (trwające z przerwami ponad 100 lat), Rosją (chyba się nigdy nie skończyła) i Turcją, to jeszcze „dał zielone światło” kontrreformacji, czytaj – nietolerancji.
A propos duchowieństwa. Jak czytam dziś „List pasterski Episkopatu Polski z okazji 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości”, a w nim takie oto zdania: „Pan Bóg objawiał Swą łaskę Narodowi Polskiemu, kierując do niego przesłanie przez Najświętszą Maryję Pannę” oraz i „droga do odzyskania przez Naród Polski swego niepodległego i suwerennego państwa wiodła nie tylko poprzez walkę zbrojną (…), ale przede wszystkim przez miłość do Boga i bliźniego, wytrwałą wiarę oraz modlitwę” to aż rodzi się pytanie, gdzie Maryja Panna była w wieku XVIII i czemu wtedy nie pomogła albo - z jakiegoż to powodu zawisł biskup Kossakowski? Człowiek by chciał, żeby Jasienicę księża znali, a przynajmniej fragmenty, odnoszące się do Kościoła w Polsce.

"Rzeczpospolita Obojga Narodów", czyli księga najpierw niewykorzystanych, a później straconych szans, czyli jak to pycha, egoizm, awanturnictwo i prywata prowadzą najpierw do anarchii, a później upadku państwa (przy sporym udziale duchowieństwa)…
Rzecz to trudna w odbiorze (choć czyta się jak powieść), bo człowiek nie może wyjść z podziwu (zgrozy), patrząc na głupotę...