Historia lubi się powtarzać. Tysiąc lat temu zakochani Alger i Hanaleia zostali zdradzeni i rozdzieleni na zawsze. Ona stała się bohaterką a on - Królem Demonem. Jej potomkinie zasiadają na tronie Fells, a on nie pozostawił po sobie następcy. Tak przynajmniej mówią legendy i tak kształtują rzeczywistość.
Po tysiącu latach podobny los wydaje się czekać królową Raisę i Hansona Alistera.

Alister wpada w coraz większe bagno. Ktoś stale morduje czarowników, oczywiście podejrzenia padają na Hana, który w dodatku, by podrażnić jeszcze bardziej Bayarów, zostaje Wielkim Magiem i wprowadza do rady Tancerza Ognia. Łączy się to z dodatkowymi problemami, szczególnie gdy udaje mi się znaleźć Skarbiec Królów Obdarzonych Mocą, a zaraz potem wpaść w ręce Gavina Bayara i jego córki. Okazuje się, że z Fiony to niezła diablica. Odnoszę wrażenie, że z niemałą przyjemnością przetrzymuje i torturuje Hana. Z pomocą przychodzi mu Kruk, Tancerz i Nocna Ptaszyna. Wcale mi nie żal Fiony, za delikatna śmierć. Za to, to co stało się z jej ojcem... Piękne, mroczne i piękne.
Raisa też ma pod górkę. Najpierw pali się połowa miasta, potem znika Han a na koniec dochodzi do zdrady stanu i oblężenia miasta.
Tylko połączone siły czarowników i Demonai są wstanie przegnać wroga armię.
Czy to się uda? Jaką rolę odegra Tancerz Ognia. Kim jest tak naprawdę Nocny Wędrowiec i jaka jest jego rola w ostatnich wydarzeniach? Czy Raisa i Han będą mogli być razem? Co uknuł ojciec królowej i jej babcia?

Tyle pytań i na te wszystkie pytania odpowiedzi znajdziemy w ostatnim tomie sagi o Siedmiu Królestwach.

Dostajemy przyspieszenie akcji, którego brakowało mi w dwóch poprzednich tomach. Tu się dzieje, nawet jeżeli jest to tylko, a może aż, wędrowanie tajnymi korytarzami. Intryga była gęsta i powoli, ale w odpowiednim tempie, była ona rozplątywana. Do ostatnich stron trzyma nas ta pozycja w niemałym napięciu. Już niby wszystko ma być ok, niby mają być razem, ale cholera jasna jeszcze jest coś, jeszcze drobiazg, który może wszystko przekreślić.

Dobre zakończenie sagi. Podoba mi się sama historia miłości, co zdarza się rzadko, choć o wiele bardziej ta tajemnicza i dawna Hanaleli i Algera. Fajny świat, pięknie ukazane konflikty w państwie, ale też ukazano moc jaką daje zjednoczenie i solidarność. Chyba moim ulubionym bohaterem będzie Kruk a po nim Tancerz i dopiero Han. Brakuje dobrej postaci kobiecej, niestety Raisa taką dla mnie nie jest. Jest dobrą królową, która stara się wiele zrobić i zmienić, ale czegoś mi w niej brakuje. Kruk pokazuje swoją niezwykłą twarz w ostatnim tomie. Han zmienił się od pierwszego zdania "Króla Demona" do ostatniego "Karmazynowej Korony", choć jedno - wielkie, czyste serce - w nim pozostało. Ale Tancerz Ognia, jest niesamowitym połączeniem Demonai i czarowników, połączeniem, którego nie powinno być, które odrzucają obie strony, bo boją się przeszłości, patrzą stereotypami. A otrzymujemy wiernego przyjaciela, dobrego człowieka, wielkiego Maga, który łączy w sobie wszystko co dobre w Demonai i czarownikach.

Zżyłam się z bohaterami, ale ogólnie, co rzadko się zdarza, nie jest mi żal kończyć tej historii. Była przeicągnięta o jakieś dwie setki stron, jak nie więcej. Ogólnie mogę polecić, lekki styl, historia przyjemna i całkiem oryginalna. Na pewno sięgnę po inne dzieła autorki. A za pewien czas, z przyjemnością, odświeżę sobie tę historię.

Historia lubi się powtarzać. Tysiąc lat temu zakochani Alger i Hanaleia zostali zdradzeni i rozdzieleni na zawsze. Ona stała się bohaterką a on - Królem Demonem. Jej potomkinie zasiadają na tronie Fells, a on nie pozostawił po sobie następcy. Tak przynajmniej mówią legendy i tak kształtują rzeczywistość.
Po tysiącu latach podobny los wydaje się czekać królową Raisę i...