Brakowało mi łączności z moim światem wewnętrznym, byłem odcięty od własnego życia i raptownie traciłem przytomność. Nawet mój organizm wydawał się otępiały. Przypominam sobie, jak brałem prysznic i nic przy tym nie czułem. Przestałem nawet chodzić na pełne życia, darmowe wieczorki taneczne, organizowane w każdy środowy wieczór w kościele na drugim brzegu rzeki, a przecież było to coś, co uwielbiałem. Czułem się odłączony i zagubiony, zupełnie jakbym umarł. Nie rozumiejąc powodu swojego rozczarowania, spotkałem się z dziekan studiów i poinformowałem ją, że rezygnuję z dalszej nauki. Wysłuchała mnie życzliwie, a następnie spytała, dlaczego chcę rzucić studia. Odparłem, że nie jestem pewien. Wmawiałem sobie, że muszę odejść, aby "odnaleźć właściwy kierunek". W rzeczywistości chodziło o to, że musiałem znaleźć własny umysł.

Brakowało mi łączności z moim światem wewnętrznym, byłem odcięty od własnego życia i raptownie traciłem przytomność. Nawet mój organizm wyda...

W trakcie badań sporo podróżowałem po całej Ameryce, od Nowej Anglii, przez Kolumbię Brytyjską do Południowej Kalifornii. Próbowałem sił w kilku zawodach, między innymi jako zawodowy tancerz i choreograf oraz stolarz, niewiele również brakowało, a zarabiałbym na życie połowem łososi.

W trakcie badań sporo podróżowałem po całej Ameryce, od Nowej Anglii, przez Kolumbię Brytyjską do Południowej Kalifornii. Próbowałem sił w k...

Z perspektywy naszych szans przetrwania bezpieczniej jest uważać, że jestem nieudany, niż że mam nieodpowiedzialnych rodziców, gotowych porzucić mnie w każdej chwili. Lepiej, żeby dziecko czuło się wybrakowane, niż żeby miało sobie uświadomić prawdę o swoich niebezpiecznych, nieobliczalnych i niegodnych zaufania opiekunach, do których jest przywiązane. Mentalny mechanizm wstydu przynajmniej zapewnia dziecku złudzenie bezpieczeństwa i spokoju, które stanowi trzon jego zdrowia psychicznego.

Z perspektywy naszych szans przetrwania bezpieczniej jest uważać, że jestem nieudany, niż że mam nieodpowiedzialnych rodziców, gotowych porz...