To moje pierwsze spotkanie ze światem komisarza Montalbano. I teraz już rozumiem dlaczego ma tylu fanów. To świat przesycony słońcem Sycylii, niespieszny, żeby nie powiedzieć leniwy, to świat, w którym przesłuchiwanemu przysługuje lampka koniaku prosto z baru na rogu, w którym komisarz urzęduje w samych slipkach, a zgłoszenie odkrycia zwłok musi poczekać aż załatwi się inne niecierpiące, nomen omen, zwłoki sprawy. Mam wrażenie, że Andrea Camilleri za bardzo nawet nie stara się ukryć tego, że zagadka kryminalna jest jedynie pretekstem do wielkiego peanu na cześć boskiej Italii, królowej wszystkich krajów, kraju, który stworzyli sami bogowie wraz z dobrym winem, caponatą, bezkonkurencyjnymi lodami, oliwą z oliwek, pastą i pizzą, Vespą i Piaggio, ale także naciąganiem przepisów, korupcją, mafią, kościołem oraz szczątkowym zapałem do pracy, W tym sensie można nazwać Autora nie tylko pisarzem narodowym i patriotycznym, ale wręcz bałwochwalczym. W każdym jego słowie przebija miłość do swojego kraju, którego wady bardzo dobrze widzi, ale przymyka na nie oczy mrugając do nas porozumiewawczo. Wszak nikt nie jest doskonały, a Italia jest boska nawet ze swoimi słabościami, czyż nie tak?

To moje pierwsze spotkanie ze światem komisarza Montalbano. I teraz już rozumiem dlaczego ma tylu fanów. To świat przesycony słońcem Sycylii, niespieszny, żeby nie powiedzieć leniwy, to świat, w którym przesłuchiwanemu przysługuje lampka koniaku prosto z baru na rogu, w którym komisarz urzęduje w samych slipkach, a zgłoszenie odkrycia zwłok musi poczekać aż załatwi się inne...