Coraz bardziej naiwny ten Montalbano, starzeje się...

Coraz bardziej naiwny ten Montalbano, starzeje się...

10-ta już świetna pozycja z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

10-ta już świetna pozycja z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Bardzo dobra lektura na wakacyjną podróż po gorącej Polsce. Wcześniej widziałam film, ale książka pokazuje całą historię.

Bardzo dobra lektura na wakacyjną podróż po gorącej Polsce. Wcześniej widziałam film, ale książka pokazuje całą historię.

Bardzo pomysłowy włoski kryminał, z sympatycznymi bohaterami o charakterach i zachowaniu stanowiącymi kwintesencję powszechnie znanych stereotypów. Nie przeszkadza to jednak w obserwowaniu jak w morderczym upale, krok po kroku zbliżają się do rozwiązania zagadki.

Bardzo pomysłowy włoski kryminał, z sympatycznymi bohaterami o charakterach i zachowaniu stanowiącymi kwintesencję powszechnie znanych stereotypów. Nie przeszkadza to jednak w obserwowaniu jak w morderczym upale, krok po kroku zbliżają się do rozwiązania zagadki.

Camilleri chyba postanowił spróbować czegoś nowego, bo początek powieści jest dla cyklu o Montalbano dość nietypowy. Potem akcja zmienia tempo, mamy sporo wątków pobocznych, by gdzieś tak w dwóch trzecich przeobrazić się w mocno liniową. I właśnie z tym ostatnim stadium mam największy problem.

Początkowo byłam pozytywnie zaskoczona mimo że nastrój i tematyka szybko stały się jak na mój gust zbyt mroczne, jakby wyjęte z kryminału skandynawskiego. Tego ostatniego wrażenia nie potrafiły nawet zatrzeć liczne opisy upalnego lata. Muszę jednak przyznać, że sugestywnie budowały klimat.

Siłą cyklu o komisarzu Montalbano był fakt, że powtarzające się w każdej powieści motywy, komizm oraz afirmacyjne podejście do życia komisarza sprawiały, że nawet przewidywalna zagadka potrafiła być angażująca. Tutaj jakoś mi tego zabrakło.

Powraca za to motyw pięknej kobiety, i to chyba w najgorszy jak dotąd sposób. Rozumiem, że wątek ten jest kluczowy dla wymowy utworu i stawia skłonność Salvo do działania na własną rękę w nowym świetle, ale jest na tyle mało wiarygodny i przeciągnięty, że wydaje się wynikać z braku pomysłu na bardziej kompleksowe wyjaśnienie intrygi. Na pociechę zostaje nam bardzo malownicza ostatnia scena, której przez kilka godzin po ukończeniu lektury nie potrafiłam wyrzucić z głowy.

Camilleri chyba postanowił spróbować czegoś nowego, bo początek powieści jest dla cyklu o Montalbano dość nietypowy. Potem akcja zmienia tempo, mamy sporo wątków pobocznych, by gdzieś tak w dwóch trzecich przeobrazić się w mocno liniową. I właśnie z tym ostatnim stadium mam największy problem.

Początkowo byłam pozytywnie zaskoczona mimo że nastrój i tematyka szybko stały...

Nie wybrałam tej książki przypadkowo. Z tęsknoty za Italią, chciałam choćby na kartkach książki poczuć się znowu w klimacie tego kraju. Nie pomyliłam się. Powieść jest na wskroś włoska. Doskonale oddaje mentalność Włochów i ich specyficzne podejście do życia. Opis funkcjonowania policji na południu Włoch jest zgodny z rzeczywistością (zwłaszcza w sierpniu). Czytanie dialogów, poprzez ich autentyzm, sprawiło mi radość. Prawie słyszałam je wypowiadane w języku włoskim. Powieść polecam zwłaszcza osobom, które - tak jak ja - kochają ten kraj.

Nie wybrałam tej książki przypadkowo. Z tęsknoty za Italią, chciałam choćby na kartkach książki poczuć się znowu w klimacie tego kraju. Nie pomyliłam się. Powieść jest na wskroś włoska. Doskonale oddaje mentalność Włochów i ich specyficzne podejście do życia. Opis funkcjonowania policji na południu Włoch jest zgodny z rzeczywistością (zwłaszcza w sierpniu). Czytanie...

"... tego dnia żar lejący się z nieba zdolny był upiec jaszczurki. Był jak pokaz sztucznych ogni, podczas którego na zakończenie wyrzuca się w niebo race jeszcze barwniejsze, rozpryskujące się jeszcze mocniejszym światłem. Podobnie sierpień w swoich ostatnich chwilach zrzucał z nieba dnie coraz bardziej gorące, coraz mocniej palące żarem."

W taką przeklętą pogodę, kiedy z nieba leje się żar, kiedy noce nie dają wytchnienia, kiedy pot nieustannie oblepia każdy milimetr ciała, komisarz Montalbano prowadzi śledztwo w sprawie śmierci szesnastoletniej Rity, do której doszło sześć lat wcześniej, a której zwłoki przypadkowo zostały odkryte w wynajmowanej przez przyjaciół komisarza willi.
Nie ma tu jakiś spektakularnych zwrotów akcji, nie ma porażających zdarzeń; po prostu przyglądamy się zbieraniu dowodów, przesłuchiwaniu świadków, ustalaniu zdarzeń i ich weryfikacji, snuciu hipotez, typowaniu podejrzanych, a wszystko to jest jakieś takie ... płytkie, bez napięcia, bez dreszczyku emocji. Bohaterowie też nie wzbudzili we mnie specjalnej sympatii, miałam wrażenie, że swoje czynności wykonują bez entuzjazmu, z przymusu, bez tego zacięcia, towarzyszącego rasowym glinom. Może dlatego, że to Włochy i ten wszech obezwładniający sierpniowy żar.

Może jestem nieobiektywna w swojej ocenie, może to wynika z faktu, iż jest to moja pierwsza z 15 książek z cyklu Komisarz Montalbano, jakie przetłumaczono w Polsce. Jednak porównując tę książkę z przeczytaną kilka dni temu "Szkołę na wzgórzu", to powiedzieć trzeba, że to dwa różne światy, jeśli chodzi o powieść kryminalną.

"... tego dnia żar lejący się z nieba zdolny był upiec jaszczurki. Był jak pokaz sztucznych ogni, podczas którego na zakończenie wyrzuca się w niebo race jeszcze barwniejsze, rozpryskujące się jeszcze mocniejszym światłem. Podobnie sierpień w swoich ostatnich chwilach zrzucał z nieba dnie coraz bardziej gorące, coraz mocniej palące żarem."

W taką przeklętą pogodę, kiedy z...

Fajny kryminał. Lubię przygody komisarza Montalbano.

Fajny kryminał. Lubię przygody komisarza Montalbano.

Liczyłem na ciekawie poprowadzoną narrację i wiele wątków akcji, a otrzymałem bardzo przeciętne czytadło.

Liczyłem na ciekawie poprowadzoną narrację i wiele wątków akcji, a otrzymałem bardzo przeciętne czytadło.

Taka Agatha Christie w wersji sycylijskiej. Nie tylko klimat ale i mentalność bohaterów o tym przesądza. Literatura lekka, łatwa i przyjemna przyprawiona odrobiną głębszych przemyśleń na temat natury ludzkiej.

Taka Agatha Christie w wersji sycylijskiej. Nie tylko klimat ale i mentalność bohaterów o tym przesądza. Literatura lekka, łatwa i przyjemna przyprawiona odrobiną głębszych przemyśleń na temat natury ludzkiej.