Ta książka jest nie tylko dygresyą w próżnowaniu psychologa, jest ona także dygresyą w moim własnym próżnowaniu - jako że stanowiła swego rodzaju przerywnik w czytaniu "Tako Rzecze Zaratustra", przerywnik a jednocześnie powrót do twórczości autora. Twórczości, która bynajmniej do łatwych nie należy. Wiele razy Nietzschego bowiem rozumiano opacznie lub nie rozumiano wcale. Sam nazywał siebie nawet "twórcą pośmiertnym" i miano go zrozumieć dopiero później. Wątpię czy dzisiaj go rozumiemy. Ale z pewnością wyprzedził swoją epokę.

Autor sięga bardzo głęboko i mierzy wysoko. Prześwietlił na wylot chrześcijaństwo ale także społeczeństwo, zwłaszcza zaś wszelkiej maści moralistów. Powstała z tego filozofia życia, tegoż umiłowania - na przekór chrześcijańskiej moralności. Nietzsche nie tyle może nawet wykazuje błędy logiczne dotychczasowych idei co stoi zupełnie poza nimi. Wszak wykazywanie błędów innych teorii jest działaniem logicznym i samo wikła się w błędy. Nietzsche z kolei był przeciwnikiem wszelkich teorii, systemów, uproszczeń. Stworzył coś zupełnie nowego.

W książce tej przede wszystkim wykazał dobitnie czym jest dekadencja, zanik, śmierć za życia. Wszelkie morały biorą się z ułomności i słabości woli. To już nawet nie jest analiza gdyż autor po prostu rzuca światło na mrok i wszystko staje się zupełnie jasne. Jak dla mnie - nowa jakość!

Ta książka jest nie tylko dygresyą w próżnowaniu psychologa, jest ona także dygresyą w moim własnym próżnowaniu - jako że stanowiła swego rodzaju przerywnik w czytaniu "Tako Rzecze Zaratustra", przerywnik a jednocześnie powrót do twórczości autora. Twórczości, która bynajmniej do łatwych nie należy. Wiele razy Nietzschego bowiem rozumiano opacznie lub nie rozumiano wcale....