Książka stronnicza pełna uogólnień, domysłów i roastu. Autor z jednej strony narzeka na brak ducha u ludzi, z drugiej zaleca pewnym grupom społecznym samobójstwo. W moim odczuciu książka bardzo nieprzyjemna, poleciłbym ją tylko osobom które chcą się zapoznać z światopoglądem Nietzschego.

Książka stronnicza pełna uogólnień, domysłów i roastu. Autor z jednej strony narzeka na brak ducha u ludzi, z drugiej zaleca pewnym grupom społecznym samobójstwo. W moim odczuciu książka bardzo nieprzyjemna, poleciłbym ją tylko osobom które chcą się zapoznać z światopoglądem Nietzschego.

Bardzo trudno jest mi dać gwiazdki tej książce. Jej wartość filozoficzną oceniam na mniej niż 6/10. Jednak ciekawa to była przygoda powrót do Nietzschego, który fascynował mnie jako nastolatkę. wtedy czułam że do mnie przemawia, że go rozumiem. Dziś widzę ten jego młot jako bezpodstawny i pyszałkowaty. Nie lubię kiedy więcej się krytykuje a mniej proponuje. A taka jest ta książka.
No i z gruntu nie zgadzam się z Nietzschem, ja uwielbiam filozofię starożytną, Sokratesa, Platona a nawet u dość naiwnego Rousseau znajdę ziarno prawdy. Nietzsche też miał coś ciekawego do powiedzenia, nie powiem, ale czasem wśród tego potoku słów i walenia młotem trudno to uchwycić.
Ciekawy to był powrót do przeszłości i ta książka nie tylko przypomniała mi główne założenia Nietzschego a także pokazała mi, dlatego jest to dobry filozof dla zbuntowanych negujących wszystko i wszystkich nastolatków, którzy niewiele wiedzą o filozofii.

Bardzo trudno jest mi dać gwiazdki tej książce. Jej wartość filozoficzną oceniam na mniej niż 6/10. Jednak ciekawa to była przygoda powrót do Nietzschego, który fascynował mnie jako nastolatkę. wtedy czułam że do mnie przemawia, że go rozumiem. Dziś widzę ten jego młot jako bezpodstawny i pyszałkowaty. Nie lubię kiedy więcej się krytykuje a mniej proponuje. A taka jest ta...

Prawdę pisząc, w przeszłości czytałem lepsze wywody Fryderyka.
Na uwagę zasługuje z pewnością końcowy rozdział dotyczący woli do samostanowienia o własnym życiu.
Pozwolę sobie zacytować ,,Trzeba umrzeć dumnie, skoro żyć dumnie dłużej nie można" - Bardzo wymowne.

Prawdę pisząc, w przeszłości czytałem lepsze wywody Fryderyka.
Na uwagę zasługuje z pewnością końcowy rozdział dotyczący woli do samostanowienia o własnym życiu.
Pozwolę sobie zacytować ,,Trzeba umrzeć dumnie, skoro żyć dumnie dłużej nie można" - Bardzo wymowne.

Wymaga skupienia; atencji, analizy. Konieczny obiektywizm w ocenie treści jak i autora. Co do treści... Lamus sprzeczności; niekonsekwencja głoszonych tez; wtrącenia wyższych wartości i bogatej wiedzy zniekształconej narcyzmem i uczelnianą indoktrynacją. Tezy niebezpieczne dla ludzi słabych, głupich, rządnych władzy i uwielbienia. Tezy wartościowe (ok. 50% treści) dla mądrych, stabilnych emocjonalnie czytelników. Reszta - bełkot. Co do autora... Nie oceniam. Nie jestem ekspertem a tylko ktoś taki mógłby wypowiedzieć się arbitralnie. Moje wnioski? Zachować ostrożność w kontakcie z tymi, dla których najwyższą wartością i mądrością są oni sami.

Wymaga skupienia; atencji, analizy. Konieczny obiektywizm w ocenie treści jak i autora. Co do treści... Lamus sprzeczności; niekonsekwencja głoszonych tez; wtrącenia wyższych wartości i bogatej wiedzy zniekształconej narcyzmem i uczelnianą indoktrynacją. Tezy niebezpieczne dla ludzi słabych, głupich, rządnych władzy i uwielbienia. Tezy wartościowe (ok. 50% treści) dla...

„Zmierzch bożyszcz” to w mojej ocenie dość chaotyczny zbiór przemyśleń Nietzschego, który najlepiej podsumowuje jego podtytuł „czyli jak filozofuje się młotem”. Filozof krytykuje wszystko i wszystkich. Nie ma dla niego żadnych świętości. I z jednej strony intrygujące jest jego spojrzenie na niektóre sprawy, z drugiej strony – w życiu nie spotkałam jeszcze żadnego utworu, który by mi się tak nieprzyjemnie czytało, jak tę zbieraninę „złotych myśli”. Czułam się, jakbym słuchała bełkotu podpitego buca przekonanego o własnej zajebistości i nieomylności. Sposób, w jaki to coś jest napisane sprawia, że nie można skupić się na treści, bo forma po prostu odrzuca.

„Zmierzch bożyszcz” to w mojej ocenie dość chaotyczny zbiór przemyśleń Nietzschego, który najlepiej podsumowuje jego podtytuł „czyli jak filozofuje się młotem”. Filozof krytykuje wszystko i wszystkich. Nie ma dla niego żadnych świętości. I z jednej strony intrygujące jest jego spojrzenie na niektóre sprawy, z drugiej strony – w życiu nie spotkałam jeszcze żadnego utworu,...

Całkiem przyjemny styl, lekko chaotyczne wykonanie, emocjonalne wpisy, to jest klimat nietzscheański, no i analityczne głowy będą kręcić głowami.

Całkiem przyjemny styl, lekko chaotyczne wykonanie, emocjonalne wpisy, to jest klimat nietzscheański, no i analityczne głowy będą kręcić głowami.

Książka głównie o tym, że Kant głupi był. Przyjemnie się czyta.

Książka głównie o tym, że Kant głupi był. Przyjemnie się czyta.

Nietzsche 10 lat po pierwszym czytaniu? Nadal dobry.
-A więc?
-Ponadczasowy!

Nietzsche 10 lat po pierwszym czytaniu? Nadal dobry.
-A więc?
-Ponadczasowy!

Nie powiem, żebym zgadzała się ze wszystkim, co napisał, właściwie to z niewieloma rzeczami się zgadzam, ale doceniam wkład Nietzschego w rozwój filozofii i za to 6 gwiazdek.

Nie powiem, żebym zgadzała się ze wszystkim, co napisał, właściwie to z niewieloma rzeczami się zgadzam, ale doceniam wkład Nietzschego w rozwój filozofii i za to 6 gwiazdek.

Nietzsche w tej książce daje sobie wyłączność na prawdę objawioną. W dzisiejszym młodzieżowym języku byłby to diss na innych filozofach.

Nietzsche w tej książce daje sobie wyłączność na prawdę objawioną. W dzisiejszym młodzieżowym języku byłby to diss na innych filozofach.