Autobiografia Andrzeja Iwana była poniekąd wyzwaniem dla mnie. Niestety nie pamiętam jego poczynań boiskowych, a również youtube ma niewiele do zaoferowania w tej kwestii. Przed lekturą wiedziałem że „Ajwan” komentował mecze, współpracuje z Przeglądem Sportowym, że kopał piłkę z sukcesami i dwa razy brał udział w Mistrzostwach Świata.

Prawdziwą wartością tej autobiografii jest szczerość kująca w oczy i dystans do siebie. Iwan nie słodzi nikomu jedzie walcem po wszystkich i wszystkim. Trzeba mieć naprawdę jaja ze stali, żeby narazić się tylu osobom! Niektórych ośmiesza niektórych beszta z błotem, a już największą jego ofiarą jest on sam – Charles Bukowski polskiej piłki.

„Spalonego” czyta się właśnie niczym powieści Bukowskiego – tragikomedię o piłce, hazardzie i alkoholu osadzoną w PRL-u. Nawet główny bohater dąży do nieubłaganego upadku - wódka, kobiety i karty, I weekendowa odskocznia: pograć w piłkę, ewentualnie mecz sprzedać. W miarę upływu lat wszechobecna gorzała, która „stanowiła środek płatniczy, ale też sposób spędzania wolnego czasu”, staje się pierwszoplanową bohaterką. Właśnie to w jej odmętach topi się narrator. Drugim katem Iwana jest hazard, a połączenie tych dwóch nałogów zabójczą mieszanką: „Hazard wypłukiwał mnie z pieniędzy, a alkohol każdego dnia obdzierał z godności” to jakby motto przewodnie tej książki. Jeżeli chcecie umoralnienia i happy endu to go nie znajdziecie...

Nie jest to typowa autobiografia piłkarska, jakich wiele poniewiera się po księgarniach. Nie jest również niezobowiązującą lekturą na dłuższe posiedzenie w WC, ale kawał prawdziwego życia. Wyrzygana, soczysta spowiedź o własnym upadku, kolegach z zespołu i realiach tamtych czasów. Naprawdę godna polecenia i warta poświęconego czasu.

Brawa dla Krzysztofa Stanowskiego który wyrasta na najlepszego „spisywacza” autobiografii w kraju. Po dobrym „Kowalu”, rewelacyjny „Spalony”. Tylko tak dalej...

P.S. Niech ktoś podsunie książkę Wojciechowi Smarzowskiemu...

Autobiografia Andrzeja Iwana była poniekąd wyzwaniem dla mnie. Niestety nie pamiętam jego poczynań boiskowych, a również youtube ma niewiele do zaoferowania w tej kwestii. Przed lekturą wiedziałem że „Ajwan” komentował mecze, współpracuje z Przeglądem Sportowym, że kopał piłkę z sukcesami i dwa razy brał udział w Mistrzostwach Świata.

Prawdziwą wartością tej autobiografii...