,,Każdy człowiek oczekuje od matki wszystkiego, co najlepsze.''

Cathy!
Przeczytałem już drugą część o naszej mrożącej krew w żyłach przygodzie i chciałbym ocenić, napisać co sądzę o ,,Płatkach na wietrze''. Sam jestem częścią tej historii i czytanie tego, przeżywanie po raz drugi nie było miłym uczuciem, więc podziwiam Cię, że potrafiłaś to wszystko tak realistycznie przedstawić. Ale może na początku przypomnę co w tym tomie się wydarzyło, aby się później nie poplątać.

Uciekliśmy z ponurego poddasza po śmierci naszego brata, bo już nie mogliśmy dłużej wytrzymać i wmawiać sobie, że będzie lepiej, że matka się zmieni (chociaż ja miałem taką nadzieję). Byliśmy zamknięci przez babkę i matkę, które więziły nas trzy i pół roku. Uciekliśmy autobusem i w drodze nasza siostra Carrie strasznie źle się czuła, a przemiła murzynka pomogła nam i takim oto sposobem znaleźliśmy się w domu doktora Paula Sheffielda. Nieznany człowiek zaproponował nam abyśmy z nim zamieszkali. Sądziliśmy, że wszystko zmierza w dobrym kierunku, że dostaliśmy od Boga drugą szansę, którą trzeba wykorzystać. Jednak jak sama pamiętasz nie mogliśmy normalnie żyć, wiedząc co przeżyliśmy, co zrobiliśmy..

Cathy, czytając tę książkę poznałem twoją osobę w całkiem innym świetle niż zazwyczaj, a byłem pewien, że znam Cię najlepiej. Spisując naszą historię niczego nie pominęłaś, wszystko było tak prawdziwe, tak przerażające, że chwilami bałem się, że to może powrócić. Dowiedziałem się, również co planowałaś, jakie miałaś o mnie zdanie i o innych, co robiłaś w domu kiedy mnie nie było, o co się martwiłaś i jaki był twój tok rozumowania. Płatki na wietrze to historia, w której nie ma czegoś takiego jak szczęście, melancholia, a jeśli jest to do tego dochodzi ból, chęć zemsty, dlatego trudno to czytać i przeżywać po raz drugi.

Zastanawiałem się przez dłuższy czas, dlaczego drugiej części dałaś tytuł ,,Płatki na wietrze'' . Po dłuższych rozmyślaniach w końcu udało mi się rozwiązać tę 'zagadkę'. Przedstawiłaś nas jako płatki, które uciekły i są zależne od wiatru. Gdzie trafimy? Kogo spotkamy?

Mimo tego, że historię przedstawiłaś bardzo realistycznie i mogę śmiało napisać, że brutalnie, nie każdemu może się to spodobać. Kiedy ją czytałem nie mogłem zrozumieć jak mogłaś popełnić tyle błędów, być taką naiwną dziewczyną? Wtedy uważałem Cię za piękną, mądrą i inteligentną, a po zapoznaniu się z tą pozycją moje zdanie uległo drastycznej zmianie.. Nadal kocham Cię jak siostrę, ale stanowczo powinnaś się zmienić, bo masz dopiero kilkanaście lat.

Ściskam,
Chris
___________________________________________
REKOMENDACJA
Virgina C. Andrews napisała wciągającą już od pierwszych stron książkę, której albo nie można odłożyć na bok, albo już na samym początku przestajemy czytać i więcej do tej historii nie wracamy. Mnie książka obrzydziła (bardzo), ale też wciągnęła, bo chciałam zobaczyć jak autorka zaplanowała sobie zakończenie, które mnie bardzo zaskoczyło. Główna bohaterka, Cathy, była głupiutką dziewczynką, która chciała chyba być strasznie dorosła, a przez to wzbudzała niesmak. Podsumowując książka nie jest jakimś arcydziełem, ale też nie jest gniotem, wystawiam ocenę 6/10 i polecam ją osobom, które nie są wrażliwe.

,,Każdy człowiek oczekuje od matki wszystkiego, co najlepsze.''

Cathy!
Przeczytałem już drugą część o naszej mrożącej krew w żyłach przygodzie i chciałbym ocenić, napisać co sądzę o ,,Płatkach na wietrze''. Sam jestem częścią tej historii i czytanie tego, przeżywanie po raz drugi nie było miłym uczuciem, więc podziwiam Cię, że potrafiłaś to wszystko tak realistycznie...