Z wielką przyjemnością zabrałam się za czytanie drugiej części słynnych "Kwiatów na poddaszu". I tak jak po poprzednim razem zupełnie odpłynęłam. Nie wiem co ta seria ma w sobie, ale bardzo wciąga, przynajmniej mnie ;)
Książka rozpoczyna się dokładnie w miejscu zakończenia poprzedniej części, czyli tuż po tym, jak rodzeństwu Dollangangerów udało się uciec ze swojego więzienia w Foxworth Hall. Niestety dzieci nie mogą długo cieszyć się odzyskaną wolnością, gdyż kłopoty dopadają ich już w autobusie, którym próbują przedostać się na Florydę. Najmłodsza z sióstr zaczyna chorować i rodzeństwo zmuszone jest przerwać podróż.
Na szczęście z pomocą przychodzi im jedna z pasażerek autobusu i dziewczynkę udaje się szybko zabrać do lekarza. I właśnie w tym momencie dla dzieci rozpoczyna się nowe życie, ponieważ doktor Sheffield nie tylko ratuje Carrie, ale także postanawia zaadoptować całą trójkę.
Wydawałoby się, że wszystkie problemy rodzeństwa powinny się skończyć. Mają zagwarantowane dostatnie życie, możliwość spełnienia swoich marzeń (Chris chce zostać lekarzem, a Cathy tancerką), zapewnioną opiekę i bezpieczeństwo, ale niestety, jak to często w życiu bywa, nie jest łatwo zostawić za sobą cienie przeszłości i zacząć wszystko od nowa. Okazuje się, że trauma z dzieciństwa odcisnęła silne piętno na psychice młodych ludzi.
Chris nie potrafi wyzbyć się kazirodczego uczucia do swojej siostry, a sama Cathy za główny cel wyznacza się sobie zemstę na znienawidzonej matce. Aby dopiąć swego dziewczyna rzuca się w wir romansów, rozkochując w sobie mężczyzn i wykorzystując ich do walki z matką.
Postać Cathy wysuwa się na główny plan całej książki. Autorka przedstawia ją jaką młodą kobietę zdolną do wszystkiego i niezwykle wyrachowaną. Zupełne przeciwieństwo małej, przerażonej dziewczynki uwięzionej na poddaszu.
Moim zdaniem druga część jest równie dobra jak pierwsza. Obfituje w tajemnice rodzinne, niedające się przewidzieć zwroty akcji, i nie pozwala nam się nudzić obserwując dorastanie dzieci i ich próby uporania się z demonami przeszłości.
Faktem jest, że niektóre wątki można uznać za lekko naciągane, nie ma to jednak wpływu na odbiór całej książki, który w moim odczuciu jest jak najbardziej pozytywny.
Warto przeczytać.

Z wielką przyjemnością zabrałam się za czytanie drugiej części słynnych "Kwiatów na poddaszu". I tak jak po poprzednim razem zupełnie odpłynęłam. Nie wiem co ta seria ma w sobie, ale bardzo wciąga, przynajmniej mnie ;)
Książka rozpoczyna się dokładnie w miejscu zakończenia poprzedniej części, czyli tuż po tym, jak rodzeństwu Dollangangerów udało się uciec ze swojego...