Recenzja pierwotnie zamieszczona na portalu szortal.com

Pierwsza przygoda Burtona i Swinburne'a stała na kilku mocnych nogach. Przede wszystkim świat. Wykreowany na bogato, niesztampowo, śmiało lecz z głową. Odkrywanie go, było przygodą samą w sobie. Również koncept fabularny, scenariusz przygody, niecodzienny i świetnie przeprowadzony, był bezdyskusyjnie wielkim atutem powieści. Pomysłowość w konstruowaniu postaci i rzetelny warsztat językowy to kolejne plusy. W dziwnej sprawie Skaczącego Jacka w swej kategorii jest niemal doskonała.

Pisanie kontynuacji nigdy nie jest łatwe; żeby cię ocenili tak samo musisz napisać lepiej. Autor W zdumiewającej sprawie Nakręcanego Człowieka radzi sobie z tym problemem całkiem przyzwoicie mimo, iż tworząc kolejną przygodę nietuzinkowej pary przyjaciół, w zasadzie powiela schemat części pierwszej - ramy konstrukcyjne są prawie identyczne. Jednocześnie wprowadza również pewne zmiany i uzupełnienia.

Oryginalna kreacja świata serii, siłą rzeczy, pozbawiona jest smaczku nowości. Trudno jednak mieć o to pretensje do autora, taka natura. Co prawda Hodder wzbogaca rzeczywistość o nowe elementy: zombie, spirytyzm, danikenowskie klimaty. To jednak raczej kosmetyka, istotę rzeczy wszak już znamy. Duszna, trująca atmosfera Londynu, nasycenie gadżetami, scenograficzna orgia, dwutorowość technologii – mechaniczne maszyny i eugeniczne, genetycznie zmienione zwierzęta. Wciąż jest to pierwszorzędna steampunkowa mikstura. W tym wymiarze, autor poradził sobie całkiem przyzwoicie, nie przeskoczył niemożliwego ale utrzymał poziom.

Scenariusz fabularny powieści to aspekt, który chyba najmocniej różnicuje oba tomy. Zaczyna się niemal identycznie - Sir Richard Francis Burton zostaje wplątany w kolejną aferę i niczym James Bond, z pełnym poświęceniem dąży do jej rozwikłania w imię sprawiedliwości i angielskiej racji stanu. Oczywiście sekunduje mu w tym nieodłączny Swinburne ze swą skrzywioną psychiką tudzież grupa pomniejszych postaci znanych po części z poprzedniego tomu. W porównaniu do części pierwszej fabuła jest jednak znacznie mniej skomplikowana i zdecydowanie liniowa co nie znaczy, że zupełnie prymitywna i prosta. Pierwsza odsłona serii jest przeplatająca się zagadką na kilku płaszczyznach, druga to rzetelna, kryminalno-awanturnicza przygodówka. Zdecydowanie sprawniejsza w dynamice przygodowego aspektu. Pełna tajemnic, intryg, zwrotów akcji, niebezpieczeństw. Koncypowana z rozmachem, śmiałością i bez kompleksów. Podobnie jak w W dziwnej sprawie Skaczącego Jacka, historia oparta jest na kanwie rzeczywistych wydarzeń. Tym razem jest to tzw. sprawa Tischborne'a.

Hodder ma sprawne pióro i rzetelny warsztat literacki. Przejaskrawia, przerysowuje, autoironizuje, momentami idzie w groteskę. Jego opisy są soczyste, dosadne, wciągają czytelnika, tworzą autentyczną rzeczywistość, spójną mimo swej dziwaczności. Umiejętne żonglowanie historią, fizyką, prawami społecznymi kreuje powieść trudną do zaszufladkowania. Jednocześnie, od początku do końca mocno odczuwalny jest sznyt awanturniczej powieści retro.

Autor przemyca komentarz do beztroskiej zabawy genetyką; w powieści w zasadzie wszystkie wynalazki eugeników niosą za sobą mniej lub bardziej uciążliwe skutki uboczne. Uważny czytelnik dostrzeże również przestrogę przed zbyt daleko idącą inżynierią społeczną. Niemniej głównym założeniem powieści jest awanturniczo-przygodowa rozrywka. W efekcie, dostajemy doskonałą fantastykę rozrywkową, niegłupią ale też bez przesadnego mędrkowania.

Obrazu całości dopełnia okładka, estetycznie interesująca i jak najbardziej adekwatna do zawartej wewnątrz treści.

Recenzja pierwotnie zamieszczona na portalu szortal.com

Pierwsza przygoda Burtona i Swinburne'a stała na kilku mocnych nogach. Przede wszystkim świat. Wykreowany na bogato, niesztampowo, śmiało lecz z głową. Odkrywanie go, było przygodą samą w sobie. Również koncept fabularny, scenariusz przygody, niecodzienny i świetnie przeprowadzony, był bezdyskusyjnie wielkim atutem...