To nie jest zła książka. Wręcz przeciwnie, to sprawnie napisana, dość interesująca powieść. Dlaczego więc tak długo ją męczyłam?

Po pierwsze, styl autora. Jest w tej książce sporo scen akcji, ale napisanych w sposób, który przypomina mi sceny z gry komputerowej. Nie czyta się tego dobrze.
Po drugie: mam wrażenie, że książka jest przeładowana, jakby Hodder powrzucał tu wszystko, co mu przyszło do głowy. Czego tu nie ma! Są duchy, podróżnicy z przyszłości, media, magiczne kamienie, mechaniczni ludzie, elfy, zombie...
No i są jeszcze bohaterowie… Nie wiem, czy to tylko ja, ale większość z nich nie wzbudziła we mnie zainteresowania ani żadnych uczuć, pozostawiając mnie obojętną w trakcie lektury. A szkoda, bo ciekawi bohaterowie, którzy poruszają czytelnika, to coś, co w powieściach lubię najbardziej.
Autor swoimi bohaterami uczynił ludzi, którzy rzeczywiście żyli w epoce wiktoriańskiej, i posłużył się nimi dość swobodnie, czasami przedstawiając ich w niezbyt korzystnym świetle. Przyznam, że mam z tym pewien problem i czasami podczas czytania ogarniało mnie przekonanie, że to nie do końca właściwe (trąci mi trochę Real person fiction, za którą nie przepadam). Być może jestem trochę przewrażliwiona na tym punkcie i większość zapewne nie będzie to przeszkadzać.
No i ostatni zarzut, dotyczący postaci raczej epizodycznej, ale i tak niezmiernie denerwującej. Tak, chodzi o małego Oscara, który (całe szczęście) nie jest już tak irytujący, jak w "Skaczącym Jacku", ale jednak. Wypowiedzi dorosłego Wilde'a w ustach dziecka brzmią po prostu bardzo sztucznie, tym bardziej, że Oscar wypowiada się w zupełnie innym stylu niż reszta postaci. (Och, to jeszcze jedna wada - bohaterowie wypowiadają się, według mnie, bardzo współcześnie, co samo w sobie mi nie przeszkadza, ale niestety zgrzyta z niektórymi cytatami, których styl jest dość charakterystyczny dla epoki, w której rzeczywiście zostały wypowiedziane.)

Cała ta litania sprawia wrażenie, jakby „Zdumiewająca sprawa Nakręcanego Człowieka” mi się nie podobała, ale to nieprawda! Autor wciąż ma wiele świetnych pomysłów (choć może nie powinien wszystkich wsadzać do jednej książki), główni bohaterowie są całkiem sympatyczni, a zakończenie sprawiło, że daję tej książce jedną gwiazdkę więcej, niż początkowo zamierzałam. Z tego też powodu z pewnością sięgnę po „Wyprawę w Góry Księżycowe”, chociaż raczej później niż wcześniej.

To nie jest zła książka. Wręcz przeciwnie, to sprawnie napisana, dość interesująca powieść. Dlaczego więc tak długo ją męczyłam?

Po pierwsze, styl autora. Jest w tej książce sporo scen akcji, ale napisanych w sposób, który przypomina mi sceny z gry komputerowej. Nie czyta się tego dobrze.
Po drugie: mam wrażenie, że książka jest przeładowana, jakby Hodder powrzucał tu...