Temat może wydawać się interesujący zwłaszcza dla czytelników Potopu Sienkiewicza.Publikacja jest rzeczowa,wypełniona faktami, ale autor niestety ma ciężkie pióro i pozycja jest zwyczajnie nudna.

Temat może wydawać się interesujący zwłaszcza dla czytelników Potopu Sienkiewicza.Publikacja jest rzeczowa,wypełniona faktami, ale autor niestety ma ciężkie pióro i pozycja jest zwyczajnie nudna.

Solidna praca, z mocną podbudową źródłową, stąd bardziej to praca naukowa. Na plus informacje o najeździe tatarskim na Prusy z niuansami o zniszczeniach ordy czy taż nieszczęśnikach wziętych w jasyr i ich dalszych losach.

Solidna praca, z mocną podbudową źródłową, stąd bardziej to praca naukowa. Na plus informacje o najeździe tatarskim na Prusy z niuansami o zniszczeniach ordy czy taż nieszczęśnikach wziętych w jasyr i ich dalszych losach.

Jedna z bardziej znanych bitew związanych z potopem szwedzkim, znana bo zwycięska. W bitwie tej, stoczonej w Prusach Książęcych siły hetmana polnego litewskiego Gosiewskiego połączone z Tatarami Subchana Gazi aga, trzymanymi w ryzach przez pułkownika Wojniłłowicza pokonały siły szwedzko-brandenburskie na czele z von Waldeckiem i Bogusławem Radziwiłłem. Polacy mieli dwukrotną przewagę (4.000 żołnierzy kontra 8.000),dodatkowo uderzyli w dogodnym momencie tj. opuszczania obozu przez Brnadenburczyków i przeprawiania się przez most na drugi brzeg rzeki i to przesądziło o zwycięstwie. Autor sprawnie opisuje sytuację w Prusach Książęcych, politykę Fryderyka Wilhelma, bitwę pod Prostkami, sporo miejsca poświęca też kwestii pojmania Bogusława Radziwiłła i pustoszeniu terenów przez Tatarów. Na koniec raczy nas opisem przegranej bitwy pod Filipowem, gdzie układ sił nie był już dla nas korzystny. Autor ciekawie ocenia Gosiewskiego i waliduje ten sukces. Mówi, że bitwa mimo tego iż była zwycięska, pokazała jednak Gosiewskiego jako średniego dowódcę (atak był przeprowadzony w dogodnym dla niego momencie na skutek błędu von Waldecka, więc Gosiewski mógł to lepiej wykorzystać z punktu widzenia taktycznego). Z kolei docenia to zwycięstwo z punktu widzenia operacyjnego. Pisze, że głównym celem operacji było wsparcie rozruchów na Żmudzi, więc nie ma co zarzucać Gosiewskiemu, że nie pchał się dalej w kierunku Królewca żeby zmusić elektora do odejścia od Szwedów, szczególnie że w Prusach wciąż stacjonowały silne korpusy szwedzko-brandenburskie, które mogły odciąć siły Gosiewskiego od Polski/Litwy. Książka jak na serię BH charakteryzuje się dużą koncentracją na głównym temacie i to jak na tą serię ją wyróżnia, bo niekiedy główny temat to tylko dodatek do pracy, która powinna mieć inny tytuł. Treść jest wciągająca, narracja ciekawa. Solidna pozycja. Jedyny mankament to mapy, czasem niewystarczające, za mało szczegółowe.

Jedna z bardziej znanych bitew związanych z potopem szwedzkim, znana bo zwycięska. W bitwie tej, stoczonej w Prusach Książęcych siły hetmana polnego litewskiego Gosiewskiego połączone z Tatarami Subchana Gazi aga, trzymanymi w ryzach przez pułkownika Wojniłłowicza pokonały siły szwedzko-brandenburskie na czele z von Waldeckiem i Bogusławem Radziwiłłem. Polacy mieli...