Najnowsze artykuły
- ArtykułyStrefa mrokuchybarecenzent0
- ArtykułyMiędzynarodowe Targi Książki w Warszawie już 23 maja. Włochy gościem honorowymLubimyCzytać2
- ArtykułySpecjalnie dla pisarzy ta księgarnia otwiera się już o 5 rano. Dobry pomysł?Anna Sierant70
- ArtykułyKeith Richards, „Życie”: wyznanie człowieka, który niczego sobie nie odmawiałLukasz Kaminski2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Jadwiga Nadzieja
9
6,5/10
Pisze książki: literatura piękna, powieść historyczna, biografia, autobiografia, pamiętnik, historia
Ten autor nie ma jeszcze opisu. Jeżeli chcesz wysłać nam informacje o autorze - napisz na: admin@lubimyczytac.pl
6,5/10średnia ocena książek autora
86 przeczytało książki autora
126 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Bitwy żołnierza polskiego na Zachodzie podczas II wojny światowej: Narwik, Monte Cassino, Falaise
7,3 z 4 ocen
9 czytelników 0 opinii
2016
GENERAŁ JÓZEF ZAJĄCZEK. OD KAMIEŃCA DO PRAGI 1752 - 1794
Jadwiga Nadzieja
7,0 z 1 ocen
2 czytelników 0 opinii
1964
Najnowsze opinie o książkach autora
Generał Józef Zajączek Jadwiga Nadzieja
7,0
Jedna z najbarwniejszych i zarazem mocno niejednoznacznych, oraz trudnych do oceny postaci historii Polski przełomu XVIII i XIX w. Autorka zebrała olbrzymi materiał źródłowy. Praca na tytuł naukowy, z wielką ilością przypisów, aczkolwiek czyta się ją dobrze. Śledzimy życiorys Zajączka w latach jego uczestnictwa w Konfederacji Barskiej, Powstaniu Kościuszkowskim, w wyprawie egipskiej Napoleona, służbie w armii francuskiej, której był generałem, czynnej roli w latach istnienia Księstwa Warszawskiego, aż po schyłek życia na stanowisku namiestnika Królestwa Polskiego. Było tego tyle, że można by obdarzyć nie jeden życiorys, i nawet wtedy byłyby one barwne.
Jadwiga Nadzieja bardzo sprawnie poradziła sobie z tym skomplikowanym zadaniem. Jej bohater, jak już wyżej wspomniałem, jest niewdzięcznym materiałem do analizy. Zarówno jako polityk, jak i człowiek, wykazywał się chwiejnością postawy, żeby nie powiedzieć, iż brak mu było stałości w wyznawaniu zasad. Bo jak inaczej ocenić to, że osoba która była jednym z najradykalniejszych polskich jakobinów, stała się pod koniec kariery skrajnym lojalistą wobec carów Rosji? Oczywiście, biorąc pod uwagę burzliwość epoki w której żył i dramatyczne wydarzenia których był uczestnikiem, nie należy oczekiwać na starość całkowitej wierności wobec zasad młodości. Ale są chyba tutaj jakieś granice. Można odnieść wrażenie, że ta aż tak szokująca metamorfoza może świadczyć albo o karierowiczostwie, czy też skrajnym koniunkturalizmie, albo wprost o rozdwojeniu jaźni. Wiele faktów podanych przez autorkę zaświadcza o tym, że Zajączek nie należał do ludzi pokroju Naczelnika Kościuszki. Zestawianie ich razem nie ma w sumie nawet najmniejszego sensu, mimo że w czasie Insurekcji walczyli "ramię w ramię". Kościuszko musiał nawet wtedy studzić zapędy Zajączka w rozliczaniu osób splamionych współpracą z zaborcami. Zajączek bowiem stał na czele instytucji powołanej do sądzenia zdrajców ojczyzny, pod nazwą Sąd Kryminalny Wojskowy. Z pewnym wydarzeniem z tego okresu wiąże się anegdota, którą nazwałbym jedną z największych ironii losu, jakie znam z kart historii. Otóż jednym ze zdrajców skazanych na śmierć przez Sąd Kryminalny Wojskowy był biskup Wojciech Skarszewski. Zajączek wydał wyrok, a złagodził go Kościuszko. Biskupa nie powieszono. 21 lat później, w 1815 roku, uroczyste Te deum laudamus ku czci nowego namiestnika Królestwa Polskiego Zajączka zaintonował... biskup Skarszewski. Panowie współpracowali później ze sobą niejednokrotnie zasiadając przy jednym stole, i, zapewne, wspominając dawne czasy jak to jeden skazał na śmierć drugiego.
Z innych nie mniej zabawnych historii można wspomnieć, jak to podczas Insurekcji Zajączek złożył podczas sesji Rady Najwyższej Narodowej wniosek o zmianę nazwiska na "ananas". Był to w historii Polski generał, który miał chyba najwięcej wspólnego z egzotycznymi owocami, ponieważ w czasie kampanii egipskiej przylgnęło do niego miano "arbuza". Zjadał ponoć wprost niebywałe ilości melonów.
Przechodząc do poważniejszych wątków warto podkreślić jego bardzo dziwną postawę podczas rosyjskiego szturmu Pragi w 1794 r. Opuścił on stanowisko dowodzenia i uszedł z pola walki. Było mu to pamiętane do końca życia. Autorka, wykazując się obiektywizmem, nie tłumaczy tego zachowania w sposób bardziej wątpliwy niż sam Zajączek.
Jednym słowem: kto chciałby zrozumieć jak zagmatwane mogą być losy jednostki na tle burzy dziejów, powinien sięgnąć po biografię Zajączka.
Saga rodu Hauków Jadwiga Nadzieja
6,5
Była sobie panienka z szacownej, choć zubożałej rodziny, która po śmierci ojca trafiła pod opiekę monarchy, a po paru latach została damą dworu jego synowej. Tam poznała brata swojej pani. Zakochali się w sobie, mimo wszelkich przeciwności i dzielących ich różnic społecznych - pobrali i żyli długo i - chyba - szczęśliwie.
To nie jest streszczenie harlequina, a jak najbardziej prawdziwa historia życia Julii z Hauków księżnej Battenberg i jej męża, heskiego księcia Aleksandra.
A potomkowie tej pary siedzą dziś na większości tronów europejskich.