Wielkie rozczarowanie. Zbyt dużą część "Uwięzionych w raju" stanowią nużąco dokładne i szczegółowe biografie uczestników wyprawy. Trudno przez nie przebrnąć jeśli kupiło się książkę dla dreszczyku emocji i tytułowej historii przetrwania w dziewiczej dżungli. Jeśli jednak czytelnikowi uda się nie zasnąć, odnajdzie wreszcie obiecaną przygodę: z obszarami, dla których nie ma map, dzikimi plemionami, które nigdy nie widziały białych ludzi i wreszcie skomplikowaną akcją ratunkową.

Wielkie rozczarowanie. Zbyt dużą część "Uwięzionych w raju" stanowią nużąco dokładne i szczegółowe biografie uczestników wyprawy. Trudno przez nie przebrnąć jeśli kupiło się książkę dla dreszczyku emocji i tytułowej historii przetrwania w dziewiczej dżungli. Jeśli jednak czytelnikowi uda się nie zasnąć, odnajdzie wreszcie obiecaną przygodę: z obszarami, dla których nie ma...

Mam strasznego lenia więc i tym razem fragment przepisany z mojego bloga :

Książka opisuje prawdziwych ludzi i autentyczne wydarzenia.13 maja 1945 roku, gdy jeszcze trwała wojna pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Japonią na Pacyfiku, doszło do pewnej katasrofy lotniczej. Amerykański samolot wojskowy lecący nad Nową Gwineą rozbił się w nieznanym nikomu rejonie zamieszkałym przez plemiona, które nie widziały jeszcze białego człowieka. Było bardzo duże prawdopodobieństo, że byli oni kanibalamil. Na pokładzie znajdowaly sie dwadzieścia cztery osoby, w tym dziewięć kobiet...
Przeżyły trzy-Porucznik Jon McCollm(poparzenia rąk),sierżant Kenneth Decker( otwarta rana głowy i złamana ręka) i kapral Margaret Hastings(poparzone pół twarzy,stopy i łydki)...a dalej jak ktoś ciekawy to węcej tu:
https://papillon-motylkowo.blogspot.com/2019/03/234-postepy-w-czytaniu.html
Przepraszam wszystkich, nie chce mi się dwa razy pisać:( Tylko bym ostatnio ciagle spała :(

Mam strasznego lenia więc i tym razem fragment przepisany z mojego bloga :

Książka opisuje prawdziwych ludzi i autentyczne wydarzenia.13 maja 1945 roku, gdy jeszcze trwała wojna pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Japonią na Pacyfiku, doszło do pewnej katasrofy lotniczej. Amerykański samolot wojskowy lecący nad Nową Gwineą rozbił się w nieznanym nikomu rejonie zamieszkałym...

Przyjemna książka reporterska, z której można się sporo dowiedzieć nie tylko o samej katastrofie. Bogate źródła historyczne i autentyczne wypowiedzi tworzą rzetelne tło dla fabuły oraz wzbogacają o ciekawe anegdoty z życia ludności Doliny Baliem. I chociaż książka nie zachwyca swoją stylistyką, zachęca do zagłębienia się w porywającą historię rozbitków z końca drugiej wojny światowej.

Przyjemna książka reporterska, z której można się sporo dowiedzieć nie tylko o samej katastrofie. Bogate źródła historyczne i autentyczne wypowiedzi tworzą rzetelne tło dla fabuły oraz wzbogacają o ciekawe anegdoty z życia ludności Doliny Baliem. I chociaż książka nie zachwyca swoją stylistyką, zachęca do zagłębienia się w porywającą historię rozbitków z końca drugiej wojny...

Książka oparta na faktach. Prawdziwe wspomnienia, prawdziwe zdjęcia i prawdziwe emocje. Mnie zaciekawiła okładka oraz opis na okładce.
W maju 1945 roku nad Nową Gwineą rozbija się samolot amerykańskich sił zbrojnych stacjonujących na wyspie. To był w zasadzie lot wycieczkowy nad Szangri-La, a na pokładzie były 24 osoby. Gremlin spadł w dżungli w kompletnej głuszy, gdzie jego wrak stapia się otoczeniem i jest w ogóle nie widoczny z góry. Prawdopodobnie w okolicznych lasach żyją tubylcy, być może kanibale lub łowcy głów oraz Japończycy. Przy życiu zostają tylko kapral Margaret Hastings, porucznik John McCollom i sierżant Kenneth Decker. Są w fatalnym stanie, odwodnieni i ranni, ale decydują się opuścić miejsce spoczynku wraku i ruszyć w drogę. Trafiają na nieodkryte jeszcze rejony, między tubylców, o których tylko słyszeli.
Historia przypadła mi do gustu. Byłam pełna podziwu dla całej trójki jak próbują sobie radzić w nowej sytuacji i nie sprzyjających warunkach. Autor zadał sobie wiele trudu, by lektura była jak najbardziej autentyczna. Warto przeczytać!!!

Książka oparta na faktach. Prawdziwe wspomnienia, prawdziwe zdjęcia i prawdziwe emocje. Mnie zaciekawiła okładka oraz opis na okładce.
W maju 1945 roku nad Nową Gwineą rozbija się samolot amerykańskich sił zbrojnych stacjonujących na wyspie. To był w zasadzie lot wycieczkowy nad Szangri-La, a na pokładzie były 24 osoby. Gremlin spadł w dżungli w kompletnej głuszy, gdzie...

Szalenie ciekawie napisana książka, będąca najlepszym wydaniem dziennikarstwa śledczego. Oprócz dokładnej relacji wydarzeń, ogląd czytelnika rozszerza się o całą otoczkę personalną, historyczną i kulturową. Mnóstwo pracy, dociekliwości i serca autora. Gawędziarski język, który sprawia, że opowieść czyta się jednym tchem.

Szalenie ciekawie napisana książka, będąca najlepszym wydaniem dziennikarstwa śledczego. Oprócz dokładnej relacji wydarzeń, ogląd czytelnika rozszerza się o całą otoczkę personalną, historyczną i kulturową. Mnóstwo pracy, dociekliwości i serca autora. Gawędziarski język, który sprawia, że opowieść czyta się jednym tchem.

Historia katastrofy lotniczej, która zdarzyła się w ostatnich dniach II wojny światowej w egzotycznej Nowej Gwinei i dalszych losów trzech osób, które tę katastrofę przeżyły. Całość opisana bardzo rzetelnym językiem dziennikarskim autora - laureata nagrody Pulitzera. Jednak może ten język był zbyt rzetelny... bo, mówiąc wprost, książka dość długimi momentami jest po prostu dość... nudnawa..

Historia katastrofy lotniczej, która zdarzyła się w ostatnich dniach II wojny światowej w egzotycznej Nowej Gwinei i dalszych losów trzech osób, które tę katastrofę przeżyły. Całość opisana bardzo rzetelnym językiem dziennikarskim autora - laureata nagrody Pulitzera. Jednak może ten język był zbyt rzetelny... bo, mówiąc wprost, książka dość długimi momentami jest po prostu...

Książka nie jest zła, ale nie jest też ponadprzeciętna. Polecam ją każdemu kogo interesuje lotnictwo (dużo detali) oraz nie przeszkadza mu "amerykański" styl pisania i kult bohatera. Sama historia ciekawa zarówno w kontekście wojennym, jak i międzykulturowym. Doceniam też prawdziwość opisanych faktów i rzetelność autora w zbieraniu informacji do napisania tej książki - właśnie za to dałam gwiazdkę więcej niż "przeciętna".

Książka nie jest zła, ale nie jest też ponadprzeciętna. Polecam ją każdemu kogo interesuje lotnictwo (dużo detali) oraz nie przeszkadza mu "amerykański" styl pisania i kult bohatera. Sama historia ciekawa zarówno w kontekście wojennym, jak i międzykulturowym. Doceniam też prawdziwość opisanych faktów i rzetelność autora w zbieraniu informacji do napisania tej książki -...

Z jednej strony warsztat autora nie jest szczególnie porywający, a książka jest w widoczny sposób "przedłużana" przez całe rozdziały poświęcone np. biografiom osób, które zaangażowały się w akcję ratowania rozbitków... Jednak z drugiej strony, sama historia o katastrofie nad Szangri-La jest interesująca, a wspomniane rozdziały "dodatkowe" bywają świetnym uzupełnieniem głównej opowieści. Te traktujące o życiu tubylców z Doliny Baliem były dla mnie najciekawszą częścią książki - razem z fragmentami, w których opisywane jest zderzenie się ich kultury z cywilizacją Zachodu.

Podsumowując: owszem, trochę nudziłam się przy lekturze z powodu konstrukcji książki, ale nie zmienia to faktu, że dała mi ona sporo wiedzy o Nowej Gwinei i Papuasach, a także o II wojnie światowej. Dlatego uważam, że koniec końców warto było po nią siegnąć.

Z jednej strony warsztat autora nie jest szczególnie porywający, a książka jest w widoczny sposób "przedłużana" przez całe rozdziały poświęcone np. biografiom osób, które zaangażowały się w akcję ratowania rozbitków... Jednak z drugiej strony, sama historia o katastrofie nad Szangri-La jest interesująca, a wspomniane rozdziały "dodatkowe" bywają świetnym uzupełnieniem...

Dobrze się czyta, widać dbałość o szczegóły.
Należy też podkreślić dobre "uźródłowienie" materiału.

Należy się też szacunek za opisy kontaktów z 'dzikimi' - bez jakiegoś wywyższania się.

Dobrze się czyta, widać dbałość o szczegóły.
Należy też podkreślić dobre "uźródłowienie" materiału.

Należy się też szacunek za opisy kontaktów z 'dzikimi' - bez jakiegoś wywyższania się.

Nuuuda! Książka telefoniczna jest ciekawsza 😉

Nuuuda! Książka telefoniczna jest ciekawsza 😉