Maigret musi w tym tomie rozwiązać zagadkę napadu na inspektora Lognona, do którego strzelano kilka razy. Inspektor Lognon przewija się w innych książkach z Maigretem – to pechowiec, który nie nie jest w stanie awansować, mimo tego że jest dobrym gliną. Poza tym obarczony jest wiecznie chorą żoną, którą musi się opiekować.

No niestety nie jest to najlepsza książka w serii z Maigretem, ma się wrażenie że pisana była na chybcika, a tło społeczno-obyczajowe, silna strona tej serii, jest tutaj bardzo wątłe.

Jedna rzecz mnie zainteresowała. Maigret wchodzi do domu zamieszkanego przez ludzi, którzy mają bardzo wątły zwiążek ze sprawą, łazi po całym budynku, zagląda we wszystkie kąty, agresywnie wypytuje właścicieli, a jak mu nie chcą odpowiadać, to grozi aresztowaniem i nakazem rewizji, bardzo to pachnie nadużyciem swoich uprawnień i zastraszaniem świadków. To stary chwyt autorów kryminałów – gdy policjanci nadużywają swoich uprawnień, naginając a czasami łamiąc prawo, stoimy po ich stronie bo wiemy że mają do czynienia z przestępcami. Ale w życiu jest inaczej, mamy bowiem, i słusznie, cały szereg przepisów chroniących obywateli przed nadużywaniem prawa.

W sumie za krótkie to było, za szybkie, ledwo się zaczęło a już się skończyło. To jeden z tych Maigretów, którego się szybko czyta a potem niemal natychmiast zapomina, jak już pisałem, nienajlepszy.

Maigret musi w tym tomie rozwiązać zagadkę napadu na inspektora Lognona, do którego strzelano kilka razy. Inspektor Lognon przewija się w innych książkach z Maigretem – to pechowiec, który nie nie jest w stanie awansować, mimo tego że jest dobrym gliną. Poza tym obarczony jest wiecznie chorą żoną, którą musi się opiekować.

No niestety nie jest to najlepsza książka w serii...