No i koniec sagi. Muszę przyznać, że ostatnie 18 rozdziałów pochłonęłam w 30 min. Zakończenie... takie... niedopowiedziane... Podobała mi się narracja z wilczej perspektywy. Współczuję jednak tym dzieciakom.
GRACE - jej rodzice - dali jej tak duży kredyt zaufania i wolności, że zapomnieli w końcu, że mają dziecko. Grace stała się dla nich ( wg mojej opinii ) bardziej jak gosposia, która posprząta i ugotuje. A kiedy poczuli, że tracą to dziecko, ktöre niby jest a niby go nie ma, próbowali naprawić swój autorytet i odzyskać tę małą dziewczynkę, co będzie siedziała w domku, dobrze się uczyła i gotowała im obiadki.
SAM - skrzywdzony podwójnie. Przez rodziców i Becka. Beck samolubnie postanowił, że byłby lepszym opiekunem dla Sama i z pomocą innych wilków uczynił go członkiem sfory. No i co, że przez resztę życia żałował kiedy krzywda już się stała. A rodzice Sama...? Cóż... przerażeni tym co się dzieje z ich dzieckiem wybrali najgorsze rozwiązanie, tak straszne... tak przerażające. Jestem w stanie zrozumieć ich strach, ale...
COLE - geniusz, muzyk i ... ćpun. Syn sławnego naukowca i wielkie nadzieje, że syn wyrośnie na następcę tatusia. Coraz więcej wymagań, coraz więcej niepowodzeń i Cole wybiera muzykę. Robi to co kocha i to co wychodzi mu lepiej niż naśladowanie ojca. Próbując zabić w sobie geniusza zaczyna brać narkotyki. I to mógłby być jego koniec, gdyby ktoś inny nie pokazał mu, że można żyć inaczej... i to niestety nie byli najbliżsi.
ISABEL - wredna, oschła, zbuntowana, skłócona z samą sobą a we wnątrz wrażliwa dziewczyna. Dziwne rekacje z rodzicami. Tatuś uznany prawnik ( ogarnięty obsesją zemsty na wilkach ), matka lekarka zajęta sobą i nie umiejąca rozmawiać z córką.
Wszystkie te dzieciaki miały wiele, ale nie to czego naprawdę potrzebowały: miłości i zrozumienia rodziców. A mimo to w ostatecznym rozrachunku wykazały się wielką odwagą i poświęceniem.
Ostatnie sceny... polowanie... smutno mi...

No i koniec sagi. Muszę przyznać, że ostatnie 18 rozdziałów pochłonęłam w 30 min. Zakończenie... takie... niedopowiedziane... Podobała mi się narracja z wilczej perspektywy. Współczuję jednak tym dzieciakom.
GRACE - jej rodzice - dali jej tak duży kredyt zaufania i wolności, że zapomnieli w końcu, że mają dziecko. Grace stała się dla nich ( wg mojej opinii ) bardziej jak...